Kerst in Villa Serano: het verslag

Ffw, waar te beginnen...? De busrit naar dit kleine afgelegen dorpje was een van de ergste uit onze reisgeschiedenis. 6-7u ineengekrompen op de slechtste zetels die je je kan voorstellen, terwijl de bus onophoudelijk heen en weer schudde, is nefast voor de rug-en nekwervels en het knie-en heupgestel. Om 22u op kerstavond kwam onze groep aan, we kregen de speciale Boliviaanse kerstsoep Picana (een afkooksel van de Costa Ricaanse olla de carne die Guillermo ooit voor ons maakte). We konden onze kamer niet in omdat de man die de sleutel had zoek was in een dorp van 5 straten groot. Dus bleven we tot ver na middernacht in dat restaurant zitten staren naar onze lege soepborden. Wij, dat zijn ook nog 3 gidsen, 4 Fransen en 1 zotte Zwitserse die ook Frans sprak. Het is geen geheim dat zowat alle nationaliteiten samenklitten als ze elkaar in het buitenland tegenkomen (vooral de Fransen en de Israëli) BEHALVE de Belgen. Zij lijken elkaar zelfs te mijden.

Zotte Zwitserse met zatte Boliviaan

Maarten en ik werden al dat gefrans beu en wilden wel eens gaan kijken naar dat fameuse traditionele gedans dat in het hele dorp zou plaatsvinden. Op straat was het heel kalm. Jaz, een toffe jongen en een goeie gids, nam ons mee naar een huis waar een orkestje speelde en de hele familie in de living danste. Dat was wel leuk, na een uurtje socializen gingen we slapen want de volgende dag wilden we fit zijn voor de 'tour' in de omgeving en het 'echte' feest in het dorp.
Onze groepgenoten kwamen ladderzat rond 5u die morgen ons kamer ingestrompeld.

In vele huizen is de woonkamer omgevormd tot danszaal

De tour de volgende dag werd dus bemoeilijkt, een gids had een kater, een andere een bijverdienste met het spelen in een bandje, en onze 5 reisgenoten waren niet meteen in topvorm. We zijn dan met Jaz een wandeling langs de rivier gaan maken.
Om 4u in de namiddag kwam er leven in het dorpje. Verschillende orkesten liepen langs het plein, begeleid door dansende Bolivianen. Het was heel mooi om zien hoe ze met nauwelijks iets aan middelen mooie muziek speelden, en hoe straatarme mensen dolgelukkig en onbezorgd ronddansten op straat. In de huizen staan prachtige kitscherige kerststalletjes. Op kerstavond laat men poppen zegenen en die leggen ze dan met veel pracht en praal midden in de kerststal.

Overal op straat werden dansende groepen begeleid door typische Boliviaanse muziek

Iedereen, jong en oud, speelt muziek, en ze spelen goed!

Niet voor kinderen... Volwassenen lopen hier met poppen rond

Een voorbeeld van een huiselijke kerststal

We hebben ook wat meegedanst, tot we terug in groep moesten avondeten en het uitdraaide op drinken, roken, drinken en roken. Onze gids (die met de bijverdienste) kwam even langs met zijn bandje om ons een privéconcert te geven maar de bijhorende zatte bedoening was niet ons ding.

We strekken de beentjes, en ik vind dat de fotograaf dat kunstig heeft vastgelegd

Het privéconcert - let op de emmer chicha vooraan

We waren zowat de enige van het hele dorp die niet onophoudelijk bier of chicha aan het drinken waren en 's morgens snurkend op straat te vinden waren. Chicha is de lokale drank gemaakt van gefermenteerde maïspulp. Hoe langer hij blijft staan hoe sterker hij wordt. En je krijgt die niet in glazen, maar in emmers. Echt waar! Ik denk dat de Fransen de het Boliviaanse drinktalent ferm onderschat hebben. Zij kunnen echt liters verzetten, 2u slapen, en opnieuw beginnen dansen en muziek spelen. Misschien zitten de cocablaren er voor iets tussen.

Dag en nacht feesten de Bolivianen door

Enfin, na deze wilde nacht was de groep de volgende en laatste dag nog in ergere staat. De ene gids lag in het ziekenhuis, de andere was niet wakker te krijgen en Jaz moest dus alles en iedereen helpen waardoor de tour andermaal niet door kon gaan. Gelukkig hebben we geleerd in elke situatie ons plan te trekken. We zijn zelf de omgeving wat gaan verkennen en hebben nog wat in het stadje rondgedwaald. Overdag is er een gezellig sfeer met de dansende groepen en vriendelijke mensen. Er was ook een voetbalcompetitie aan de gang waar we heel wat vrienden gemaakt hebben. Franse of Zwitserse vrienden hebben we daarentegen niet gemaakt. Jammer.

Al van 6u 's morgens wordt de kater afgeschud om te voetballen

Even uitrusten voor een klein winkeltje

In Villa Serano hebben ze de grootste charrango ter wereld

Ondertussen zijn we terug bij Rene in Sucre. Er is hier net voor het eerst (eindelijk) een geweldig onweer losgebarsten. Bovendien is er een algemene busstaking (de regering heeft haar subsidie van brandstof stopgezet waardoor de brandstofprijzen meer dan verdubbeld zijn), dus onze busrit die gepland was voor deze namiddag gaat niet door. Benieuwd hoe lang we hier gaan vastzitten...