Ons klasje

Bovenaan van links naar rechts: ik, Maarten, Kevin, Janet, Lydia, Janet, Ana.
Onderaan van links naar rechts: Mitchel, Dario, Rodrigo, Daniel, Ruth, Romel.
Romel is een van de verantwoordelijken van Urpi Sonqocha.

Valle sacrado Part I

Gisteren hadden we voor het eerst tijd voor een uitstapje. Cuzco ligt vlakbij de Valle Sacrado, waar onder andere ook Macchu Picchu in ligt. En Pisac, zoals jullie op de foto's kunnen zien. We deden er bijna een ganse dag over om alle charmes van dit dorpje te ontdekken. Zeker iets om naar terug te keren!

De Incaterrassen van de archeologische site van Pisac

Drie sloebers die fluit spelen op de site

Op de achtergrond een Inca eetplaats en op de voorgrond cactussen in bloei

We waren niet alleen op de site, vele scholen brachten extra sfeer

Een eenzame koe op de terrassen

Vrijwilligerswerk in San Jeronimo, Cusco

Ondertussen zijn we al 2 dagen in Cusco, waar we proberen op een korte 2 weken zoveel mogelijk te helpen om kinderen een betere toekomst te verzekeren. In de voormiddag werden we door Romel rondgeleid in de buurt waar de kinderen vandaan komen. Meestal zijn hun ouders boeren, die weinig interesse tonen voor de opvoeding van hun kinderen. Of ze hebben er geen tijd voor, of ze hebben zware problemen waardoor ze hun kinderen verwaarlozen. Deze mensen hebben het niet gemakkelijk, want ze worden gediscrimineerd in de Peruaanse maatschappij waar er een zeer grote kloof tussen rijk en arm bestaat. Dus gewoon door hun afkomst zijn de kinderen verdoemt tot een leven in armoede. Niemand wil hun werk geven, ook al zijn ze opgeleid. In dit project proberen ze de cirkel te doorbreken. Ze leiden de kinderen op tot bv metser, zorgen ervoor dat ze een 5tal jaar ergens aan de slag kunnen om ervaring op te doen en leren hun de 'goeie manieren' die ze thuis alleszins niet leren. Op die manier krijgen ze dezelfde kansen als de kinderen van een betere afkomst.
Onze taak bestaat erin om na school de kinderen te helpen met hun huiswerk, en hun te stimuleren en zelfvertrouwen te geven. Sommigen hebben een zeer laag zelfbeeld, omdat ze vaak uitgescholden worden door kinderen die denken dat ze beter zijn (omdat ze rijke ouders hebben). Er zijn een 17 tal kinderen die braaf en enthousiast elke dag na schooltijd naar het lokaaltje komen om hun huiswerk te maken. De eerste dag hebben we nog niet met hun allemaal kunnen werken. Maar we merken wel meteen hoe mooi dit project is en hoe intelligent de kinderen zijn. 17 kinderen redden van de armoede lijkt misschien niet veel, maar toch is dit enorm belangrijk. Iedereen verdient een eerlijke kans, en we zijn enorm blij te kunnen bijdragen tot een beetje meer rechtvaardigheid in de wereld.

Maarten op het gezellige Plaza de Armas in Cusco

Colca Canyon, de diepte in (en terug omhoog)

We zijn net terug van een driedaagse terktocht in de Colca Canyon. Dat is de tweede diepste canyon van de wereld en twee keer zo diep als de Grand Canyon. Tijdens de eerste dag zijn we langzaam afgedaald in de canyon. De vergezichten waren indrukwekkend, vooral dan van de bertoppen an de overkant en de basaltkliffen waar we langs trokken. Toch vonden we allebei dat de Grand Canyon indrukwekkender was. Na ongeveer 4 uur waren we beneden aan de rivier. Dit is trager dan normaal maar we hebben regelmatig gerust en uitgebreid gepiknikt onderweg. Als je in zo'n mooi landschap rondloopt, moet je je niet haasten. We kruisten regelmatig amder toeristen die allemaal begeleid werden door een gids: Op zich helemaal niet nodig want er is maar 1 pad naar beneden. Ook aan de rivier hielden we een uitgebreide pauze en zaten met onze voeten in het ijskoude water van de Colca. Iets wat de groepen met gidsen niet doen. Uiteindelijk zijn we dan ook de brug overgestoken. Het dorpje aan de overkant, San Juan was een waar paradijs in de droge canyon. Vol vijgenbomen (we willen er ook graag een in onze tuin in Leuven, want ze geuren zo heerlijk), avocadobomen, maisvelden in terrasvorm verlaten huisjes en hier en daar nog eentje bewoond. We eindigden uiteindelijk bij Gloria, die ons een heerlijke maaltijd voorschotelde. De tweede dag trokken we hoger de noordelijke flank van de canyon op tot het dorpje Tapay. Een zware en steile klim, en het dorpje zelf was niet zo bijzonder: De afdaling nadien door een zijtak van de canyon naar het volgende dorpje was echter uitzonderlijk mooi. Veel mooier dan de Grand Canyon. Er kwam een jonge condor over onze hoofden de helling afgescheerd. We liepen langs irrigatiekanaaltjes. We kruisten een klein riviertje en bleven daar even op een grote rots uitrusten. Terwijl we daar zaten kwam er een dorpeling langs een we hebben even een praatje gemaakt. Hij vertelde ons van het leven in de canyon, wij hem van het leven in België. Nadien was het nog een goeie twee uur afdalen tot we opnieuw de grote rivier konden oversteken. Aan de overkant wachtte ons een oase, met palmbomen en zwembad. De derde dag moesten we terug naar het dorpje waar we gestart waren, Cabanaconde. Het was een klim van zeker 1100m over een afstand van zo'n 6 a 7 km. Behoorlijk steil dus. En er leek maar geen einde aan te komen, bovendien waren onze rugzakken veel te zwaar (dat weten we nu voor de volgende trekking). Maar na veel rustpauzes en een traag maar gestaag tempo raakte we toch boven. Daar werden we verwelkomd door een ganse fanfare. Er trok net een processie met de lokale heilige door de straten. En nu rusten en een pisco drinken. Dat hebben we wel verdiend!

De Colca Canyon

De lange weg naar beneden

Het leuke hostelletje in San Juan

Onze rustplek na de trekking

Heterdaad

Ik ben het effe beu om te vloeken op een computer die of weigert mijn harde schijf te herkennen, of blokkeert na het tonen van 2 foto's die precies door mos zijn opgegeten zo groen. De bedoeling was er enkele op de blog te zetten maar dat zal voor een andere keer zijn. Als het ooit al lukt.
Laat me liever vertellen over de heldendaad die Maarten vandaag heeft begaan. Ik ben enorm trots, en ook opgelucht; we waren bijna ons laatste Mastercard kwijt.

Gisterenavond hadden we besloten toch nog een extra dag in Arequipa te blijven. Het is echt een mooie stad en doet ons denken aan Antigua in Guatemala. Het loopt hier vol Peruaanse mama's met kindjes op hun rug in kleurrijke dekens gewikkeld. Prachtig, die kleine zwarte glanzende oogjes die zich vastklampen aan zo'n felle kleur. Je kan hier heel lekker en spotgoedkoop eten, en het is elke dag goed weer. Er zijn vele mooie kloosters en binnenpleinen, er rijden meer taxis als in New York, er zijn een hoop leuke winkeltjes. Kortom, op het eerste zicht een paradijs.

Zicht op het klooster van Arequipa met in de verte de vulkanen

De verkeersregels in Peru zijn niet altijd even duidelijk

Ware het niet dat dat paradijs in Peru gelegen is, en je dus constant op je hoede moet zijn. Zodra ik mijn camera uithaal - als ik hem al durf uithalen - worden we gewaarschuwd dat we moeten opletten. Zodra je met iemand een babbeltje slaat zeggen ze dat we moeten opletten, daar en daar en daar is het gevaarlijk. Dat we beter geen lokale bussen nemen hebben we nu ook al een paar keer gehoord - helaas te laat want dat hebben we ondertussen al mogen ondervinden...

Vandaag zijn we op een marktje iets gaan eten, en toen we terug richting het centrum liepen was het heel druk op straat. We konden er niet langs elkaar door dus ik murwde mij door een gaatje en draaide mij om om te kijken waar Maarten was. Zie ik die daar plots met een dikke Peruaan in zijn armen staan, allebei bijna omvallend, en iets later valt zijn portefeuille op de trottoir. Een heel raar zicht. In ieder geval wist ik meteen dat er iets niet inorde was dus ik haast me terug, nog op tijd om Maarten te horen vloeken op de dief die hij op heterdaad bij zijn nekval gegrepen had. Door die wurggreep heeft hij gelukkig de portefeuille laten vallen waarin ons bewijs van diefstal en onze laatste Mastercard zat. Ook geld natuurlijk. Zonder hadden we daar schoon gestaan... We hebben niet meteen zin in nog een bezoek aan het politiekantoor. Maarten heeft dat fantastisch gedaan!

Dit slapende vrouwtje was het zeker niet (markt van Arequipa)

De extreme onveiligheid hier begint wel wat ons keel uit te hangen. Gelukkig zitten we over enkele dagen veilig in het weeshuis in Cuzco waar we vrijwilligerswerk gaan doen.
In Centraal - Amerika kan je bij wijze van spreken staan zwaaien met je portefeuille op straat, er zal niemand opkijken. Hier voel ik meteen de ganse stad naar mij kijken als ik nog maar mijn camera uithaal.

En naar wat we van anderen gehoord hebben, gaat het er niet op beteren als we verder zuidwaarts trekken.
Benieuwd wat we nog allemaal gaan kwijtraken...

De levensreis gaat verder

Nadat we Lima van voor naar achter en van achter naar voor bezocht hebben - het paspoort is inorde geraakt - zijn we op de bus richting Arequipa gesprongen. Normaal hadden we hier enkele dagen eerder moeten arriveren, en dan had de bus ook nog eens 4u vertraging, maar we zijn blij er eindelijk te zijn. Reizen met Cruz del Sur is grote luxe, maar de chauffeurs laten zich door alle andere bussen voorbijsteken. Ik denk dat mijn vader zich dood zou ergeren...

In de bus zat ik naast een oud vrouwtje die maar vanalles vertelde waar ik niks van begreep. Zelf luisteren deed ze ook al niet. De hostess van dienst organiseerde voor het slapengaan nog een heuse bingo, maar we hebben niks gewonnen.

In Arequipa hebben we een leuk hotelletje gevonden, en het is hier ook nog eens toeristisch-mooi, dus we zitten terug in vakantiesfeer. Morgen gaan we de Colcatrekking doen, 3 dagen met onze rugzak door de op 1 na diepste canyon van de wereld wandelen. Er zijn heel wat begeleide tours maar wij zijn avonturiers dus we doen het zonder... :-)
Hoe dat geweest is komt binnenkort wel op de blog.

Maarten heeft zich ergens in Arequipa verstopt...

Voor het eerst: slecht nieuws, maar dan ook zeer slecht nieuws

Ze hebben ons hier nog zo allemaal gewaarschuwd, maar we hebben ons toch laten bestelen. We voelden ons allebei niet zo goed, dus hebben we voor het eerste keer deze reis stomme dingen gedaan: onze rugzakken in de bus bovenaan gelegd. En niet onder ons voeten zoals anders. Bovendien ben ik in slaap gevallen, en heeft Maarten het niet gezien toen ze met 1 rugzak zijn gaan lopen. K was wel meteen klaarwakker toen bleek dat onze laptop, mp3speler, creditkaarten, paspoorten, internationale rijbewijzen, mijn gids om spaans te leren samen met al mijn notities, onze reisboeken, en nog een hoop andere onmisbare informatie. Bovendien blijkt nu ook dat de ambassade pas dinsdag terug open gaat -feest van de dynastie...- en dat het 3 weken zal duren voor we Peru kunnen verlaten. Slechtste tijd om bestolen te worden is wel een vrijdagavond voor een lang weekend! De noodnummer werkte ook pas na 5 keer proberen. En dan spraken ze natuurlijk alleen Frans.
Dus voorlopig geen foto's meer op de blog, we weten nog niet wat we gaan doen. Een nieuwe computer kopen moet bijna, anders kom ik met mijn foto's in de problemen. Gelukkig hebben ze de backup niet gestolen, dus ik hou nog veel foto's over.
En nog een beetje goed nieuws: we zitten hier op een goeie plaats om rustig af te wachten, in een oase! Ons hotel heeft zelfs een zwembad.

De oase van Hoacachina

Maar fijn is anders, we zijn er redelijk van aangedaan. 1 keer een aandachtsverzwakking en we hebben er al van.
Zuid - Amerika is duidelijk minder veilig als Centraal - Amerika. De mensen zijn hier of heel vriendelijk, of bandieten...

Ter info

Vanavond slapen we voor het laatst in ons MegaGroteSuperBed. Ons bed bij Irene was 3 keer zo klein, dus het was even aanpassen...

Lima in beelden: woorden zijn nauwelijks nodig

Toen ik de foto nam stond de goochelaar er nog! (Politie begrijpt het ook niet)

Soms is het gevaarlijk op straat

Onze tweede dag in Lima zullen we niet snel vergeten!

We waren maar laat in ons hotel aangekomen, dus de eerste dag hebben we alleen de buurt van ons hotel gezien. Dat bestaat vooral uit splinternieuwe gebouwen en mooie parken, niet meteen wat ik me van Lima had voorgesteld. Het leek op flaneren langs de Hudson in New York, met overal joggers, bankjes en koppeltjes, speelpleinen en fietsers. Chique bars en shoppingcentra maakten het plaatje compleet.

Een groep 11 jarige schoolkinderen en Martin

Met een wat raar gevoel gingen we de dag erna naar het centrum van Lima. En dat viel ook goed mee, voor een grootstad is het er mooi en ook wel gezellig. Het is alleszins de leukste en mooiste hoofdstad die we tot nu toe gezien hebben. Maar vooral de mensen zijn ongelooflijk vriendelijk. Na een uur hadden we al 20 vrienden gemaakt. Overal waar we even bleven staan kwamen er nog vrienden bij. Soms moesten we vluchten voor een overvloed aan aandacht. Er was zelfs een gezin die met ons op de foto wou, en 5 min later terug kwam aangelopen (ze waren die foto snel ergens gaan afdrukken) om te vragen of we aub onze handtekening achteraan wilden schrijven. Achteraf werd ik bijna doodgeknuffeld. Dan was er de groep schoolkinderen die mij bijna de kleren van het lijf scheurden om ons emailadres op hun arm te schrijven. Dan de kunstenaar die ons ondertussen al gemaild heeft dat we 'als we vragen hebben' hem altijd kunnen bellen. Dan Don Jimi die ons bier getrakteerd heeft. Het hield niet op.

Ongelooflijk superschattig kindje, Lies

Zelfs de politie is uw vriend in Lima

Leve Peru!

A todos nuestros amigos Latinoamericanos

Estamos por la primera vez al sur del equador. Lima es una ciudad muy grande. Durante del viaje del aeropuerto al hotel hemos visto mas povreza que en por ejemplo San José. Casitas de nada mas que unos palos y plastico al lado de la caretera. Pero hay mucha riqueza tambien. El hotel se queda en el barrio Miraflores. Creo que es el barrio mas moderno de la ciudad y uno de los mas modernos que he visto. Eline dice que parece mucho a Nueva York. Eline tiene un poquito dolor de cabeza y parece que tiene sintomas de gripe. Voy a cuidarla muy bien paraque se mejora muy pronto. 

Aan al onze Belgische vrienden en sympathisanten: we zijn ondertussen vrij en blij aangekomen in Lima. Het volgende berichtje zal iets uitgebreider en meer in het Nederlands zijn.

Afscheid van het regenwoud

Na 3 dagen op ons luie achterste gezeten te hebben, zijn we vandaag, op onze laatste dag in Costa Rica nog eens wezen wandelen. Vinicio en Marlo waren onze gidsen, en dat ze het park op hun duimpje kenden hebben we geweten. Het waren allemaal smalle, glibberige paadjes met omgevallen bomen. Leuk en avontuurlijk om op sandalen te wandelen...:) Het Tapanti NP is een aanrader, het lijkt een beetje op Monteverde, maar dan rustiger, dichter bij San José en ook wel een beetje mooier.

Dan terug naar huis, de laatste keer rijtje schuiven voor de bushalte, de laatste blikken op het prachtige landschap, het laatste avondmaal met Irene, de laatste keer met Lincy op bed (wat eigenlijk niet mag, dus sst). Het zal raar zijn terug in een ander land te vertoeven; we zijn erg lang in Costa Rica gebleven. Benieuwd hoe Lima en Peru zullen zijn.

Vinicio, ik, Maarten, Marlo

Pura vida, y hasta luego Costa Rica!

Het regenseizoen maakt slachtoffers

Deze nacht heeft het waanzinnig hard geregend in gans Costa Rica met uitzondering van de Caribische kant. Op sommige plaatsen in de bergen zijn er aardverschuivingen ontstaan, zijn rivieren uit hun oevers getreden of veranderd in reuze modderstromen, die stenen meesleurden tot 1 meter doormeter.  Gans het zuiden en westen van het land is via de weg niet langer bereikbaar. Bruggen zijn overstroomd of modder heeft de weg bedekt. Op een plek, in Escazu, heeft een modderstroom rond middernacht minstens 10 huizen vernietigd. Op dit moment zijn er al 17 doden van onder de modder vandaan gehaald. Er zijn nog zeker 20 vermisten. Er gebeuren wel vaker aardverschuivingen, maar deze nacht is er op sommige plaatsen meer dan 110 liter water gevallen. Dat is zelfs voor hier hoogst uitzonderlijk. Wij zijn gisteren net op tijd uit het zuiden vertrokken. Nu zitten we veilig terug bij Irene. Het enige waar wij last van hebben is dat er geen stomend water is. Net als voor meer dan 750.000 mensen in het westen en centrum van het land. Het is wel hartverwarmend om te zien hoeveel mensen aan het helpen zijn op de meest getroffen gebieden en welke solidariteit er heerst onder alle ticos. We houden jullie op de hoogte.

Orosi een paar dagen na de ramp (hier zijn gelukkig geen doden gevallen)

De lange weg naar Corcovado, en terug.

Jan wist al wat er ging gebeuren, dus hij nam wijselijk afscheid van ons voor we de bus namen richting Puerto Jimenez. We stapten op een aftandse Argentijnse bus (die later echter ongelooflijk sterk bleek) voor een 8u durende rit over de bergen. De chauffeur reed als gek, en de rit had meer het gevoel van een rafting categorie 4. De gieren langs de kant van de weg zaten al verlekkerd toe te kijken. De enige mogelijkheid om rap iets te drinken of te eten was telkens de chauffeur vloekend achter een vrachtwagen of een andere, meer normale, bestuurder reed. De andere keren vloog alles in het rond. Die rijstijl verklaarde wel het uiterlijk (en innerlijk) van de bus, die met haken en ogen aan elkaar hing. Het regende ook binnen, maar toen nog alleen op de 1e linkerstoel.

Goed dooreengeschud kwamen we om 20u aan in Puerto Jimenez, vonden een hotelletje, waren blij dat alles uiteindelijk zo goed verlopen was. De volgende ochtend om 6u namen we de collectivo richting het Nationale Park van Corcovado.

Net toen je dacht dat er nu écht niemand meer bijkon, kwamen er nog een 6tal lokals op de vrachtwagen gesprongen. Maar de sfeer was goed, er werd veel gegiecheld en gelachen. Het eerste uur ging alles prima, het regende niet, de weg was niet al te hobbelig, ik kon zelfs rustig mijn bekertje koffie uitdrinken.

Bij de 2e rivier ging het even mis. Er moest uitgegraven worden of de vrachtwagen kon niet door. Geen probleem, meteen werden er spades en mankracht bovengehaald, en na een kwartiertje konden we verder.

De vrachtwagen rijdt de steile helling op

De vreugde was echter van korte duur, de ondergrond van de 3e rivier was te gevaarlijk om met een dergelijk gewicht over te steken, dus daar strandden we. Met 4 (en toevallig nog 2 andere Belgen, of moet ik ondertussen al Vlamingen, zeggen) besloten we te voet verder te gaan. Het was nog ongeveer 16 km. Sterke, dappere Belgen!

De chauffeur test de ondergrond - helaas

Na een half uur begon het te regenen, en het is niet meer gestopt. Toch hebben we nog ontelbare rivieren overgeploeterd, in het gezelschap van 2 honden die ons de hele weg hebben gevolgd. Af en toe dacht ik dat er eentje zou verdrinken, maar die beestjes waren ongelooflijk. 

2 dappere honden doorstaan vele gevaren om met ons mee te kunnen

Maarten wringt zich door het snelstromende water

Tegen 5u waren we in het rangerscamp. Natuurlijk doorweekt. Tot overmaat van ramp bleek er een groep van 17 Amerikanen ook die avond daar te kamperen, dus we hadden maar nét genoeg plaats voor ons tentje.

Ondertussen hoorden we van evacuaties, van rivieren die te hoog waren, en dachten we oei oei. Als het de hele nacht zou blijven regenen, konden we de volgende dag onmogelijk de wandeling naar La Sirene (onze kampplaats in het park) doen. Want de 1e rivier was al te gevaarlijk om over te steken. We ondernamen al voorbereidingen om de volgende dag dan maar terug naar San Jose te vertrekken, gingen slapen, en zouden wel zien.

Het regende de hele nacht, en de hele volgende ochtend. Geen enkele 4x4 kon de weg terug afleggen. Er was maar 1 redding: een vliegtuigje. Van 5u s morgens tot de middag hebben we zitten wachten tot het weer net goed genoeg was zodat de piloot kon landen en meteen terug vertrekken. Ik ging mee met de eerste vlucht, en dan zou hij meteen terugkeren om Maarten en Bart, de andere Belg, op te halen. Het liep echter weer anders. Het weer betrok, en het duurde nog een hele tijd eer de piloot en z’n gelukkig goed onderhouden Cessna konden terugvliegen.

De achterblijvers, hopend op snelle redding

Maar niet getreurd, rond 17u al zaten we droog in ons hotel, en hadden al een busticket voor de volgende dag. Om 5u (alweer zo vroeg s ochtends...) vertrok dezelfde bus terug naar San José.

De luchthaven van Puerto Jimenez ligt vlak naast het kerkhof...

Om 8u was de pret voorbij: beide wegen die naar de hoofdstad leidden zaten vast, door een aardverschuiving. Tot 12 u hebben we stilgestaan, tot de chauffeur eindelijk besliste om via een grote ommetoer naar San José te rijden. Ondertussen was de sfeer in de bus gespannen, want sommigen wilden dat hij terug naar Puerto Jimenez reed, terwijl anderen (zoals wij) dat niet zagen zitten. Gelukkig, na een paar stops en hevige discussies, reden we toch door. Bleek dat de chauffeur z’n weg niet kende, dus we zijn een paar keer verloren gereden. Ondertussen druppelde het al op 2 rijen stoelen in de bus. En het werd spannend of we tegen het donker wel de grote weg zouden terugvinden. Gelukkig was dat het geval, en kwamen we om 10 u s avonds (ipv om 1u s middags) redelijk uitgeput in San José aan. Om 11u lagen we veilig in een warm bed bij Irene thuis.

Corcovado NP zal voor een andere keer zijn...

Bij de ingang van het park worden we begroet door Polly, de halve wilde prachtige papegaai

Polly zat comfortabel op mijn hoofd, tot de hond er zich mee ging bemoeien