We hebben een paar bijzondere verhalen te vertellen. Het eerste gaat over onze ontsnapping uit Peru. Na een nachtelijke busrit kwamen we zaterdagochtend toe aan de grens Peru-Bolivia. Met onze gloednieuwe paspoorten stapten we opgelucht het douanekantoor van Peru binnen. Over een half uurtje zouden we in Bolivia zijn! Maar dat was buiten de Peruaanse douanebeambten gerekend. In onze nieuwe paspoorten stonden uiteraard geen stempels van aankomst in Peru. En dus wilden ze ons geen stempel geven voor het verlaten van het land. We zouden terug moeten keren naar Puno (2u van de grens vandaan) om daar bij de dienst migratie een stempel te halen. Natuurlijk ging die dienst pas op maandag open. Dus zouden we nog een weekend extra in Peru moeten blijven. Dat zagen we helemaaaal niet zitten. Er was even hoop toen een corrupte ambtenaar 40 dollar vroeg om ons die stempel te geven. Knarsetandend waren we bereid, maar plots was hij verdwenen en zijn collega weigerde pertinent een stempel te zetten. Ongelooflijk. We hebben dan maar onze stoute schoenen aangetrokken en zijn zonder stempel naar de migratiedienst van Bolivia gestapt, in de hoop daar vriendelijker mensen aan te treffen. Gelukkig bleek dit het geval, na ons volledige verhaal gedaan te hebben stelde Daniel (de Boliviaanse douanebeambte) ons een oplossing voor. We moesten een verklaring afleggen en ondertekenen over de corrupte Peruviaanse beambten en kregen ons ticket voor Bolivia. In plaats van 40 dollar heeft het ons een half pakje chocolade gekost. Het gevolg is wel dat we niet meer naar Peru terugkunnen zonder een zware boete te betalen. We hebben immers illegaal het land verlaten. Maar we waren toch niet van plan terug te keren :-).
Op 2 dagen tijd hebben we al een hoop emailadressen van Bolivianen verzameld. Eerst die van Daniel, dan van de mevrouw die ons vervoer naar de grens regelde, en gisteren botsten we op een sympathieke Boliviaans familie die we moesten beloven dat we met hen een paar uitstapjes in La Paz zouden doen.
We zagen hen het eerst toen ze hun auto lieten zegenen aan de kathedraal in Copacabana. Toen boden ze ons al bier aan. (Het wordt blijkbaar traditie dat we op bier getrakteerd worden de eerste dag we in een nieuw land toekomen. In Lima hadden we het ook voor.) Een paar uur later, toen we naar de prachtige lucht boven het Titicacameer aan het kijken waren vanop de calvarieberg, kwamen we ze opnieuw tegen. Dat zagen ze als een teken van God dat we bestemd waren elkaar beter te leren kennen. Ze waren de berg opgekomen om een voorspoedige aankoop van grond en huis te vragen aan de Maagd van Copacabana. Daar hoorde een hele ceremonie bij, waarvoor ze getuigen nodig hadden. Je raadt het al, wij waren de gelukkigen. Het was een hele belevenis. De 'pastoor' (die al goed in de wind was, maar het koppel ook) rammelde een litanie af en goot af en toe bier rond een perkje dat de aan te kopen grond moest voorstellen. Daar stonden wat kleine boompjes in. Het werd ook versierd met serpentines. Wij, als getuigen, moesten de plantjes water, maar vooral bier geven. Niet alleen de planten kregen bier, veeel bier, maar ook alle deelnemers van de ceremonie: de pastoor, wij, Benito en Marita (het koppel) en Isidro (de vader van Benito). Tegen het einde van de avond hadden we een kleine 20 flessen bier (van 1 l) opgedronken. We zouden het niet erg vinden om nog meer van zulke ceremonies te moeten bijwonen! Het was de speciaalste dag tot nu toe op onze reis. We voelden ons zeer vereerd meteen als vrienden onthaald te worden, en niet als toeristen zoals in Peru. Hier zijn ze trouwens ook niet al te positief over Peru, ze hebben ons al gewaarschuwd dat hier veel Peruanen zijn waarvoor we moeten opletten.
 |
| Zonsondergang aan het Titicacameer |
 |
| De pastoor spreekt de zegeningen uit |
 |
| Alle deelnemers van de ceremonie, inclusief het bier op de voorgrond |
Vandaag hebben we Isla del Sol bezocht, volgens sommigen zijn daar de stamvader en moeder van de Inca's uit de rots geboren. We hebben ze niet gezien, maar we hebben wel een hele mooie wandeling gemaakt. De boottocht terug bracht ons langs de Boliviaanse versie van de Uros (drijvende eilandjes). Echt een toeristengrap die dingen. Maar daardoor misschien zelfs interessanter dan de echte Uros. Excuses aan onze sponsor Brecht dat we die links hebben laten liggen en vervangen hebben door deze uitstap. We hopen dat een foto van de Boliviaanse versie je kan bekoren. Maar we zijn zeker van wel, zo grappig zijn ze.
 |
| Het hoogste punt op onze wandeling op Isla Del Sol: 4076 m. |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten