San Cristobal!

Ondertussen zijn we al een tijdje in San Cristobal de las Casas. Er is opvallend minder politie op straat, maar ook hier is het heel veilig. Gisteren waren we wel even 2000 pesos (ongeveer 200 euro) kwijt, en we konden maar niet geloven dat het gepikt was. Even later bleek inderdaad dat we gewoon niet goed in onze rugzak gekeken hadden... San Cristobal is rustiger dan Oaxaca, iets minder mooi maar naar ons gevoel wel toffer. Geen dagelijks feestgedruis, meer het ‘gewone’ leven. Het heeft zelfs iets van Leuven. Gisteren ontmoetten we trouwens 2 sympathieke meisjes uit Leuven, de eerste Belgen die we hier tegenkwamen (Mexico kent 4 bevolkingsgroepen: Mexicanen en Indianen uiteraard, maar daarnaast Fransen en Duitsers). Straks gaan we samen met hen enkele authentieke Mayadorpen verkennen.

De blijvers zijn uiteraard de vele winkeltjes met kleren, kralen, zelfgemaakte poppetjes en dingskes, mezcal, kussenslopen, onderleggers en dekens. De kussende koppeltjes in de parkjes. De mannen die denken macho te zijn in sportschoenen. Hun op hoge hakken balancerende schminkpopjes. De modetrend van met pyjama (zo’n sponsen training) of zeer erg gescheurde jeans alle rondingen te tonen (hoewel dat hier in Cristobal wel minder is). De kinderen die ver na bedtijd nog komen bedelen en die je hart in twee scheuren. De iets ouderen, twaalf jaar meestal, die je hier overal tegenkomt waar je eigenlijk een volwassen persoon zou verwachten. Gisteren werden we op onze paardrijdtocht nog begeleid door Ever, een twaalfjarige dus, die niet kon lezen of schrijven maar wel op z’n eentje zorgde voor 9 paarden. Het paardrijden was heel leuk, en we bezochten onderweg een heel interessante lokale Maya katholieke kerk in Chamula. Voor ons ogen werd een kip eerst bijna geroosterd in een tiental brandende kaarsen, vervolgens nog half levend en hard kakelend over een biddende vrouw gewreven, en dan pas de nek omgewrongen. Behalve kippen hangen ze ook nog spuitwater en cola in de vlammen. Waarom zijn de vieringen bij ons niet zo? De sfeer in de kerk was magisch met vele honderden brandende kaarsen, en allemaal prevelende piepkleine indianen met hun mooie haar en kleren.

Na veel vallen en opstaan weten we ondertussen al goed wat we wél en zeker niet moeten eten of drinken. In Mexico City vonden we vooral veel vettig fastfood, maar ondertussen bestellen we al als echte Mexicanen de lekkerste dingen. De kookcursus heeft daarin ook wel geholpen. En na talloze ondrinkbare koffies lukt het me zelfs nu elke morgen een lekker kopje te bestellen. Al dan niet begeleid door die geweldige ochtendshows hier, waarin miss verkiezingen overvloeien in kookprogramma’s (hoe maak je provencaalse saus) en vervolgens weer meer op een modeshow lijken.

Morgen zijn we in Palenque, onze laatste stop in Mexico voor we naar Guatemala gaan. En ik moet nog postkaartjes vinden oei oei. -:)



De Maya (Tzotzil) vrouw die voor ons gekookt heeft.