De hel en de hemel

Gisteren zaten we in de minst aangename plek waar we tot nu toe zijn geweest. De havenstad la Ceiba aan de Noordkust van Honduras. Een vuile, hete stad, waar weinig te beleven valt en je niet op je gemak bent 's avonds omdat zelfs de inwoners zeggen dat bepaalde plekken niet veilig zijn. Hoewel je die niet altijd kon geloven want er liepen er wel wat rond met een serieuze zonneslag. Het was echter een plek waar we langs moesten om naar het mooie eiland vlakbij te kunnen komen: Utila. Het is hier zoals je het je voorstelt van een Caribisch eiland: palmbomen, witte stranden, koraalriffen met kleurrijke vissen, houten hutten op palen en vriendelijke mensen die een mengelmoesje van Engels en Spaans spreken. Het leven is er wel iets duurder dan op het vaste land. Morgen beginnen we met een duikcursus. Afwachten wat dat wordt. Zal het ons wel liggen om zomaar (diep) onderwater rond te drijven? Kunnen onze oren de druk aan? Zal ik voldoende verlost zijn van mijn verkoudheid om er zelfs maar aan te kunnen beginnen? We houden jullie zeker op de hoogte. Foto's van al het moois onderwater zitten er niet in. We hebben geen onderwaterbehuizing voor de camera, maar van het eiland zal er zeker nog wel eentje volgen.



Onze duikclub in de valavond.