Over Utila

We hebben een tijdje vastgezeten in Utila door een tropische storm (Matthew ofziets), vervelend want veel was er niet te beleven. De duikcursus hebben we moeten stopzetten, de verkoudheid van Maarten werd weer erger en door de storm mochten we 2 dagen het water niet in. Het zou te lang geduurd hebben om de cursus af te werken, en dan konden we niet meer naar Nicaragua gaan. Niet dat ik er spijt van heb, want erg plezant vind ik duiken niet. De leraar wou ook alles te veel forceren, en had maar weinig geduld als ik voor iets meer tijd nodig had.
We hebben onze tijd verdaan met koffie drinken, lezen, slenteren door dit toch wel bizarre eiland, luisteren naar de verhalen over de storm, eten maken, in de hangmat hangen... De stank en de vuiligheid begonnen me na verloop van tijd tegen te steken. Hier is maar 1 straat (die niet eens zo lang is) en waar iedereen met z’n brommer, quad of golfkar oversjeest. Dus als je je van de ene plaats naar de andere wil begeven stik je bijna in de uitlaatgassen. In de riolen kruipen honderden krabben, de ‘tuinen’ zijn hier en daar proper, maar meestal een veredeld stort. Ik heb op het hele eiland niemand zien vegen (nochtans een centraal-amerikaanse hobby). Wat de mensen hier feitelijk doen, heb ik op al die dagen geen antwoord gevonden. Echt niks. De hele tijd op hun terras zitten. Zo’n lui volk heb ik nog nergens anders gezien. De gepensioneerde Amerikanen zijn nog het ergst. De jonge Amerikanen (die hier meestal duikles geven) hebben het drukst. Zij moeten de baan op en af lopen om te showen met hun blote gespierde borstkas.
En dan te zeggen dat zoveel mensen hier soms maanden langer blijven dan ze gepland hadden. Wij vonden een week wel genoeg. In de finca El Cisne daarentegen, daar zouden we ons wél een paar maand geamuseerd hebben.
Maar ondertussen zitten we gelukkig in Nicaragua!