Lago de Atitlan

Vanuit het ViaVia Café in Copan knalt Lady Gaga uit de luidsprekers. Niet meteen wat ik er me van had voorgesteld, maar we zullen het hier toch een nacht moeten uithouden. De vorige bestemming kon niet tegengestelder zijn; een hangmat aan een prachtig meer omgeven door bergen en leuke kleine stadjes. We zijn er een dag vroeger dan voorzien vertrokken omdat ik wegens kniepijn en Maarten wegens verkoudheid toch niet konden wandelen. Dus dachten we een dag buszitten is ideaal. Maar ik mis Guatemala nu al.

We logeerden in San Pedro aan Lago de Atitlan, bleek dat nu wel net dé bestemming voor Israeli te zijn. Maar die zijn we na 2 weken Guatemala al wel gewoon. Eindelijk wist iemand waarom de voltallige Israelische jeugd z'n vakantie in Guatemala spendeert. Ze willen gewoon ergens naartoe waar veel landgenoten zijn. Natuurlijk, logisch... Waar zouden de Palestijnen naartoe gaan vraag ik me (stilletjes) af.

15 september was nationale feestdag. En in een land waar patriotisme hoog staat aangeschreven kan dat tellen. 2 dagen werden er gigantische stoeten door de stad gehouden, met orkesten die in tegenstelling tot de Mexicaanse heel goed speelden, met dansende Britney Spears schoolmeisjes in uniform, met als cowboy(in) verkleedde schattige peuters, zelfs met opvoedende slogans. En iedereen kwam kijken. En iedereen deed mee. En wij genoten ervan.

Op het meer, dat trouwens minstens een meter hoger stond dan normaal, hebben we geprobeerd te kayaken. Dat ging niet zo gemakkelijk, de onderhandelingen om er een te huren waren nogal moeilijk. Uiteindelijk vonden we een zatte San Pedroaan die ons er wel een wou verhuren voor een eerlijke prijs, maar we moesten bijna alles zelf doen (gezien zijn toestand). Toen na een hele tijd we een extra roeispaan te pakken kregen begon het te overtrekken en hard te waaien. We zaten precies op zee, onze kayak sloeg tegen de golven. Een uur later begon het te gieten. Niet echt een succes dus, maar voor diegene die hier ooit naartoe willen komen: een aanrader (bij goed weer, neem de kayakverhuur UITERST LINKS). Leuk is dat je langs de indianen passeert die zich in het meer aan het wassen zijn -:)

Die avond hebben we superlekkere vis gegeten en dat maakt veel goed.

Ook ons hotel was een aanrader, al had het geen naam. De conciërge was ook wel wat raar, hij zat de ganse dag in de gang met z'n neus tegen het glas van een zo goed als lege kamer te staren. Daar stond wel een tv maar die stond niet aan.

Zoals gezegd, mis ik Guatemala. Het land van de mannen met gouden tanden, chickenbussen, prachtige natuur, lekkere eten, leuke cafeetjes, goeie muziek. Het land van zoetekauwen en supervriendelijke (zelfs geen opdringerige) mensen. Ik had er een veel beter gevoel dan in Mexico. Nochtans is het een armer land, maar er waren veel minder straatkinderen, en ook een minder erge kloof tussen arm en rijk. Iedereen is er arm, en iedereen helpt elkaar. Ze zijn ook ongelooflijk trots, wat wel ontroerend is. Trots op hun huis, hun land, hun erfgoed, hun producten. Ik zag zelfs gehandicapten die goeie verzorging kregen. En op de muren staat geschreven dat de natuur respect verdient! De indianenvrouwen zijn overal quasi identiek gekleed, en das ook wel speciaal. Ook Toto zal ik niet vergeten, de man met de meest gehoorzame hond die ik ooit heb gezien. En onze gids op de Pacaya met zijn zoon. De vele lachende en zwaaiende kindjes. De talloze grappige buschauffeurs. En zovele anderen.




Maarten in de chickenbus, gelukkig springt hij er steeds tussenuit omdat hij 2 keer zo groot is als de gemiddelde mens hier.