Laatste bericht - SNIF - uit Zuid Amerika

Ons hostel in Valparaiso (Luna Sonrisa) heeft dan wel een goed ontbijt, maar qua familiariteit is de sfeer maar magertjes. Al onze vorige hostels waren stukken gezelliger (en evenveel stukken goedkoper). Ik kan me niet voorstellen dat we hier bij ons afscheid een stevige omhelzing van de eigenaars zullen krijgen, zoals anders de gewoonte is.
Het wordt uitgebaat door een Chileens-Brits koppel. De Brit Janek (die ooit in een Guinness fabriek werkte) heeft een paar Footprints over Chili geschreven. We dachten dus dat hij de ideale man zou zijn om ons een tip te geven voor een daguitstap. Daar hadden we wel zin in na 2 dagen Valparaiso; het is mooi maar niet zo groot. Hadden we eerder geweten dat er niet zoveel te zien is in de omgeving, waren we wel wat langer in Villarica gebleven.
Op aanraden van de hoteleigenaar vertrokken we naar Quintay. We hadden weer eens stom geluk, de bus had vertraging waardoor we nietsvermoedend op het nippertje de laatste bus haalden. We dachten dat er elk half uur een zou vertrekken, maar dat was blijkbaar niet zo. Janak had ons gezegd dat we er 'zeker wel enkele uren zouden willen doorbrengen'. Echter, na een half uur het hele dorp doorgewandeld te hebben zonder iets interessant te zien, begonnen we ons af te vragen wat we over het hoofd gezien hadden. We keken nog eens heel goed rond, maar zagen niks. Toen Maarten in de bosjes dook voor een sanitaire pauze, vonden we plots een wandelpad, dat even plots weer ophield. Het ging ook nog eens steil naar beneden. Gelukkig hebben we ondertussen al wat ervaring met zo'n dingen, dus klauterden we de heuvel af. En inderdaad, we waren er enkele uren zoet mee. Misschien was dit wat Janek bedoelde. Het zicht op de oceaan was mooi, en we raapten veel mooie schelpen. Die we dan maar terug weggooiden want die mogen niet mee naar Nieuw-Zeeland. Uiteindelijk konden we de tijd toch rekken tot 5u, en daar ging gemakkelijk nog eens 2u bij met het wachten op de bus en een praatje maken met een Chileens echtpaar. Zij waren bevriend met de Belgische Stefanie, die werkt in het Viacafé waar wij gisteren iets zijn gaan drinken. De meeste Chilenen weten altijd iets over België te zeggen (en minder over zichzelf zoals de Argentijnen). Of ze weten dat we er goed bier hebben, of dat we al lange tijd geen regering hebben, of dat Brussel de hoofdstad is. En ze zijn heel geïnteresseerd om meer te weten te komen.

Wat we allemaal niet vonden tussen de rotsen!

Een krab keek mij vanuit het water boos aan

Mooie rotsen met op de achtergrond de oceaan

Beetje vreemd, cactussen langs de oceaan

Een ander verschil met Argentinië vind je in de supermarkt. Hier verkopen ze goed uitziende, verse groeten. Wat ze in Argeninië verkopen ziet er zo verlebberd uit dat wij het aan de kippen zouden geven. De Chileense keuken is ook gevarieerder dan de Argentijnse, al is de kwaliteit van het vlees minder (behalve dan het overheerlijke lamsvlees). Ze maken het ruimschoots goed met de erg lekkere en goedkope zeevruchten. Maarten kon zich niet inhouden en heeft na een Peruaans, een Chileens kookboek gekocht. Gezien we in Nieuw-Zeeland vooral zelf gaan koken, kan ik dat alleen maar toejuichen!

Ik herhaal nogmaals dat Chili de perfecte vakantiebestemming is. In het zuiden spreken ze het beste Engels dat we op onze reis zijn tegengekomen, in het noorden iets minder maar toch nog voldoende. Er is een enorme variatie in het landschap, er zijn stranden en gletsjers, woestijn en bossen. Chilenen zijn enorm gastvrij, grappig en gezellig. Met zowat alles moeten ze lachen, en als je meer kan zeggen dan 'gracias' en 'hola' vallen ze bijna op hun knieën en feliciteren ze je met je 'perfecte' Spaans. Ze zijn realistisch en bescheiden, je zal hun nooit horen opscheppen. In de steden hangt er een leuke, relaxte sfeer. Overal waar we geweest zijn was de lucht erg gezond en de natuur prachtig. Je moet er wel vaak een stevige wind bij nemen, en de Spaanssprekenden zullen moeten wennen aan hun woordenschat. Vele dingen kregen hier een andere naam, ik vermoed puur voor de grap. Ze vinden het telkens weer hilarisch als we fronsend vragen 'manchar'? Oh, dat heten ze in Argentinië dulche de leche, lachen ze dan. Ah, dulce de leche, dát kennen we wel.
Chileense en Argentijnse mannen haal ik ondertussen heel gemakkelijk uit elkaar. De Chileen heeft een klassiek kapsel, met een nette scheidingslijn, en zeker nooit lang. De Argentijn wil liever hip zijn, en doet er alles aan met géén klassiek kapsel buiten te komen. De Boliviaan lijkt op een Chileen, maar dan met gescheurde kleren. Easy.
Chilenen lijken niet alleen uiterlijk meer op Bolivianen dan op Argentijnen (maar Chili is geen ontwikkelingsland zoals Bolivia). Wat ze bijvoorbeeld ook gemeen hebben is hun onkunde om afstanden in te schatten, en hun liefde voor prulgsm's of miniradio's en die dan heel luid te zetten op straat. En hun sentimentaliteit.

Waar je bij de Chilenen wel moet voor opletten is hun 'ikke eerst' gedrag. Telkens weer steken ze je voorbij terwijl je braaf een half uur aan het aanschuiven bent, of nemen ze de beste plaatsen voor zichzelf. Grace had bijvoorbeeld de meeste jassen aan van ons allemaal, maar ging toch iedere keer op de enige -gegeerde- plaats binnen in de camion zitten, terwijl wij klappertandend in de laadbak moesten. Het probleem is, je kan haar dat niet kwalijk nemen. Ze zijn allemaal zo. En ze doen het niet met opzet, ze weten gewoon niet beter.

Het is een raar gevoel weg te moeten uit Zuid Amerika. Gisteren genoten we nog van de gastvrijheid tijdens een feestje, morgen nemen we het vliegtuig. In de 6 maanden dat we hier al rondlopen leerden we Centraal en Zuid Amerika enorm appreciëren. We willen zeker nog eens terugkeren naar Guatemala, Costa Rica, Nicaragua, Bolivia en Chile. En hopelijk gaan we ooit eens naar Panama, El Salvador, Ecuador, Brazilië en Columbia. Landen die nu ook al op ons lijstje stonden, maar met 'slechts' een jaar tijd geschrapt werden.

Tijd om onze koffers te pakken en met een warm gevoel een nieuwe richting in te slaan: Nieuw-Zeeland! De Nieuw-Zeelanders die we zijn tegengekomen waren alle zeer sympathiek, dus ik ben er zeker van dat we ook daar een fantastische tijd tegemoet gaan. Benieuwd of hun wijn even lekker als de Argentijnse, en hun natuur even mooi als de Boliviaanse en de Chileense zal zijn...

Daarover later meer!

Villarica: de allermooiste plaats om tot rust te komen. Een besneeuwde zeer actieve vulkaan aan een helder meer, zo mooi. In de winter kan je er zelfs op skieën, stel je voor. Hier hebben we uren gezeten.