We zijn er in geslaagd!

Het hoogtepunt van zowat iedereen die Patagonia bezoekt is een tocht in het Nationaal Park van Torres del Paine. Er zijn veel verschillende tochten mogelijk. De twee meest gekozen zijn de "W" (omwille van de vorm die hij heeft), of het ganse circuit. We hebben heel lang getwijfeld welke we zouden doen. Volgens de reisgidsen duurt de ene 4 a 5 dagen en de andere 7 tot 10 dagen. Bovendien lees je ook overal dat het weer ineens kan omslaan, zelfs in de hoogzomer kan er sneeuw vallen (nu dus). Dan kan je gerust enkele dagen vertraging oplopen. We hadden wel 8 dagen tijd, maar als er iets zou tegenvallen was dat toch nogal krap om de grote tocht te doen. We twijfelden heel lang maar besloten uiteindelijk een uur voor vertrek om toch het ganse circuit te doen. We hadden eten mee voor 5 dagen, 6 als we zuinig zouden zijn. De rest zouden we wel in het park zelf kopen. Zoals iedereen stapten we toch met een beetje schrik en ontzag de bus op richting het park.

Tok tok

Om 17u30 dropte de bus ons om aan onze eerste tocht te beginnen. Volgens de ene kaart 9 km of 3,5 u stappen tot aan de kampplaats, volgens de andere 7,5 km, volgens het bordje aan de start, 10 km of 3,5 u. Niet echt eensgezindheid en verder tijdens de tocht bleken zelfs de verschillende bordjes in het park elkaar tegen te spreken. Het is hier echter licht tot 22u dus echt schrik hadden we niet om in het donker te moeten wandelen. Uiteindelijk waren we na iets minder dan 2,5 u op de camping. Na nog een sprintje van ons bergop kwamen we op het verlaten uitkijkpunt aan. Het was er prachtig: een meer gevormd door het smeltwater van de gletsjer, de toppen verlicht in de gouden en rode avondgloed en de felle en ijle wind die onze kleren tegen ons lijf plakte. Een superstart van de tocht!

De beroemde Torres die aan het Park hun naam gaven

De aliens kwamen speciaal uit Bolivia voor ons

De volgende dagen trokken we in een boog rond het massief van Paine heen langs het zogenoemde grote circuit. De eerste volledige dag deden we 7,5 km meer als de normale trekkers omdat we aan de Torres startten. De laatste 4 km liepen we door bloeiende Patagonische weiden vol margrieten, wuivend gras en heerlijk geurende klaver. Het was wel beuken tegen de wind, die haast onophoudelijk in ons gezicht woei, maar nog voor 17 u waren we op de camping. Daar hingen we onze rugzakken eens aan de weegschaal. We waren verbaasd van het gewicht dat we meezeulden. Eline 12 kg en ik 21 kg. Gelukkig voor een groot deel eten en ook 2 liter water. Dat gewicht zou dus zeker wel slinken in de loop van de tocht.

Het waaide heel hard maar dat kon dromerige Maarten niet deren

Een leuk voordeel aan de ongereptheid van het park is dat je overal water van de rivieren kan drinken. Je hoeft dus nooit met al te veel water te sleuren en ook niet ik weet niet wat van zuiveringsproducten en toestellen. Bovendien zijn er zeer veel riviertjes.

Lekker water!

De tweede dag vertrokken we vroeg. Op de kaart leek het een vlakke tocht maar na een driekwartier ging het toch flink omhoog en toen we de kam overstaken kregen we opnieuw de wind pal in het gezicht. En deze keer dubbel zo hard als ooit tevoren. We moesten vaak even stoppen om niet omvergeblazen te worden. Het zicht op de vallei met de slingerende melkblauwe rivier en de al even felgekleurde meren, besneeuwde toppen en krakende glestjers in de verte deed ons echter veel van de ontbering vergeten. Ondanks al die obstakels waren we al tegen de middag op de volgende stopplaats. Met nog een ganse namiddag voor de boeg besloten we ineens naar de volgende camping aan de voet van de grote pas verder te trekken. Dit was een veel minder mooi deel van de tocht. Uitgeput en met bijna 30 km in de benen ploften we uiteindelijk neer.

Even uitblazen... en uitwaaien

De derde dag bleek achteraf de zwaarste. We startten met de klim naar de pas. Dat ging eigenlijk heel vlot. We staken verschillende andere groepen en koppels voorbij en bereikten uiteindelijk als eersten de top. Daar konden we neerkijken op gletsjer Grey. Het mooiste zicht op een gletsjer dat ik al gehad heb en zelfs voor Eline impressionant. In alle stilte en tegen alle verwachtingen in ook in het zonnetje genoten we van het uitzicht. De afdaling bleek echter enorm zwaar. Het was enorm steil, 800m dalen op minder dan 3 km, met overal uitstekende boomwortels, veel te hoge trappen en slechte knieen werd het een calvarietocht van 3 uur. Na een goede rustpauze en een verkwikkende maaltijd besloten we er tocht nog een tochtje van 6 km bij te doen. Op de steile flanken tussen de granieten pieken en de gletsjer was elk rivierdal een minipas op zich. Op sommige plaatsen was het zo steil dat er ladders geplaatst waren.

Als eerste op de top met zicht op de glacier Grey

Een van de steile ladders die je moet beklimmen als je kiest voor het Big Circuit

Dag vier leidde ons geleidelijk aan langs de oevers van het meer Grey, naar het meer Pehoe en van daar trokken we verder naar de ingang van de vallei van de Frances. Op vier en halve dag hadden we gedaan waar andere mensen zeker zes dagen over doen. We waren wel behoorlijk moe en besloten dus de volgende dag een rustpauze in te lassen. We trokken zonder rugzak naar het uitkijkpunt in de vallei van de Frances. Zo zonder rugzak gaat twee keer zo rap als met, zelfs als je moe bent. Voor we het wisten kwamen we aan een hoop rotsblokken waar een groep het uitzicht stond te bewonderen. Op de twee kaarten die we hadden liep het pad nog verder en dat leek ook zo. Na 200 m ging het steil om hoog langs een bergbeekje zodat we bijna op handen en voeten verder moesten. Na een half uur klauteren zaten we boven de boomgrens en hadden we een prachtig zicht op de ganse vallei en de meren en het landschap in het zuiden. We waren echter de enigen die daar zaten, niemand anders kwam omhoog geklommen. Toen we terug langs die eerste hoop stenen kwamen bleek dat daar eigenlijk het uitkijkpunt was en dat wij zonder te weten een echt bergbeklimmerspad hadden genomen!

Lago Pehoe, met  onheilspellende wolken 

Een typisch stukje bos waar een heel groot deel van de wandeling door gaat

De laatste dag was nog even afzien, maar het was zeker de moeite! We hebben wel reuze geluk gehad met het weer. Meestal stralende zon en enkel de laatste dagen wat drupjes regen. Ik ben ongelofelijk trots op Eline dat ze ondanks haar slechte knieen toch zo een zware tocht heeft doorstaan. Bovendien zijn we veel sneller rondgegaan dan verwacht en dan de meeste mensen het doen. Een dikke proficiat voor haar! Ik ben zeker dat we nog veel tochten gaan maken samen, al zullen we het de volgende keren misschien iets trager doen.

Knappe verschijning op de boot terug naar de bewoonde wereld