Een schiereiland met vele beestjes

Na een weekje grootstad hebben we onze steven weer richting het avontuur gewend. We zijn nu in het noorden van mystiek Patagonië. De eerste plek die we wat beter leren kennen is het schiereiland Valdes, vlakbij Puerto Madryn. De beste periode van het jaar om hier te zijn is van september tot en met december. In die maanden zijn de baaien rond het schiereiland de kraamkliniek en kindertuin van bultrugwalvissen. En op de stranden krioelt het van de zeeolifanten die ook naar hier komen om hun jongen ter wereld te brengen. Dit trekt dan weer orka's aan die in de jonge zeeolifanten een smakelijk brokje zien. Spijtig genoeg wilden de bazen van Eline ons niet op tijd laten vertrekken om dit spektakel te aanschouwen. De walvissen en orka's zijn verdwenen en ook de meeste zeeolifanten zijn aan hun tocht naar Antarctica begonnen. Gelukkig is er nog voldoende minder indrukwekkende fauna over om het nog interessant te maken. Tijdens de rit naar het schiereiland zien we al guanacus, een wilde neef van de lama, en nadoes, de Patagonische versie van de struisvogel.
De eerste zeedieren die we te zien krijgen is een kolonie zeeleeuwen. Die zijn hier om dezelfde reden als de walvissen en zeeolifanten: het ter wereld brengen van hun jongen. Tussen de imposante lijven van de mannetjes (tot 350kg voor 3,5 m) met hun manen en luid gesnuif en gebulder en de bruine sigaarvormige vrouwtjes, lijken de een maand oude kleintjes met hun zwarte pels en geitachtig gemekker heel breekbaar. Allen te samen maken ze een hels kabaal.

We rijden door de het desolate plateau naar een ander strand aan de oostzijde van het schiereiland. Het landschap bestaat uit vlaktes met hier en daar een lichtgolvende helling. Het lage struikgewas wordt enkele doorbroken door omheiningen en om de 20 km een boerderij. Onder een van de struiken zien we enkele Patagonische hazen in de schaduw uitrusten. Deze hazen zijn ongeveer 2 keer zo groot als die van bij ons.
Na een uur komen stoppen we bij een kolonie Magelaanpinguïns. Haast geen enkel ander dier is zo grappig als een pinguïn. Foto's zeggen dan ook veel meer dan duizend woorden.

Gelukkig waren er toch enkele zeeolifanten die niet aan hun reis naar Antarctica begonnen waren. We hebben deze kolossen vanuit de verte kunnen zien liggen zonnen op het strand. De vrouwtjes zijn zeker zo groot als de zeeleeuwmannetjes, maar dan twee keer zo zwaar en de mannetjes kunnen tot 5m en 5 ton worden. De toer eindigde aan het noordelijkste punt van het schiereiland. Als er orka's te zien zouden zijn, was dit wel de plek. Het geluk was echter niet met ons. Volgende keer beter!