De lange weg naar Corcovado, en terug.

Jan wist al wat er ging gebeuren, dus hij nam wijselijk afscheid van ons voor we de bus namen richting Puerto Jimenez. We stapten op een aftandse Argentijnse bus (die later echter ongelooflijk sterk bleek) voor een 8u durende rit over de bergen. De chauffeur reed als gek, en de rit had meer het gevoel van een rafting categorie 4. De gieren langs de kant van de weg zaten al verlekkerd toe te kijken. De enige mogelijkheid om rap iets te drinken of te eten was telkens de chauffeur vloekend achter een vrachtwagen of een andere, meer normale, bestuurder reed. De andere keren vloog alles in het rond. Die rijstijl verklaarde wel het uiterlijk (en innerlijk) van de bus, die met haken en ogen aan elkaar hing. Het regende ook binnen, maar toen nog alleen op de 1e linkerstoel.

Goed dooreengeschud kwamen we om 20u aan in Puerto Jimenez, vonden een hotelletje, waren blij dat alles uiteindelijk zo goed verlopen was. De volgende ochtend om 6u namen we de collectivo richting het Nationale Park van Corcovado.

Net toen je dacht dat er nu écht niemand meer bijkon, kwamen er nog een 6tal lokals op de vrachtwagen gesprongen. Maar de sfeer was goed, er werd veel gegiecheld en gelachen. Het eerste uur ging alles prima, het regende niet, de weg was niet al te hobbelig, ik kon zelfs rustig mijn bekertje koffie uitdrinken.

Bij de 2e rivier ging het even mis. Er moest uitgegraven worden of de vrachtwagen kon niet door. Geen probleem, meteen werden er spades en mankracht bovengehaald, en na een kwartiertje konden we verder.

De vrachtwagen rijdt de steile helling op

De vreugde was echter van korte duur, de ondergrond van de 3e rivier was te gevaarlijk om met een dergelijk gewicht over te steken, dus daar strandden we. Met 4 (en toevallig nog 2 andere Belgen, of moet ik ondertussen al Vlamingen, zeggen) besloten we te voet verder te gaan. Het was nog ongeveer 16 km. Sterke, dappere Belgen!

De chauffeur test de ondergrond - helaas

Na een half uur begon het te regenen, en het is niet meer gestopt. Toch hebben we nog ontelbare rivieren overgeploeterd, in het gezelschap van 2 honden die ons de hele weg hebben gevolgd. Af en toe dacht ik dat er eentje zou verdrinken, maar die beestjes waren ongelooflijk. 

2 dappere honden doorstaan vele gevaren om met ons mee te kunnen

Maarten wringt zich door het snelstromende water

Tegen 5u waren we in het rangerscamp. Natuurlijk doorweekt. Tot overmaat van ramp bleek er een groep van 17 Amerikanen ook die avond daar te kamperen, dus we hadden maar nét genoeg plaats voor ons tentje.

Ondertussen hoorden we van evacuaties, van rivieren die te hoog waren, en dachten we oei oei. Als het de hele nacht zou blijven regenen, konden we de volgende dag onmogelijk de wandeling naar La Sirene (onze kampplaats in het park) doen. Want de 1e rivier was al te gevaarlijk om over te steken. We ondernamen al voorbereidingen om de volgende dag dan maar terug naar San Jose te vertrekken, gingen slapen, en zouden wel zien.

Het regende de hele nacht, en de hele volgende ochtend. Geen enkele 4x4 kon de weg terug afleggen. Er was maar 1 redding: een vliegtuigje. Van 5u s morgens tot de middag hebben we zitten wachten tot het weer net goed genoeg was zodat de piloot kon landen en meteen terug vertrekken. Ik ging mee met de eerste vlucht, en dan zou hij meteen terugkeren om Maarten en Bart, de andere Belg, op te halen. Het liep echter weer anders. Het weer betrok, en het duurde nog een hele tijd eer de piloot en z’n gelukkig goed onderhouden Cessna konden terugvliegen.

De achterblijvers, hopend op snelle redding

Maar niet getreurd, rond 17u al zaten we droog in ons hotel, en hadden al een busticket voor de volgende dag. Om 5u (alweer zo vroeg s ochtends...) vertrok dezelfde bus terug naar San José.

De luchthaven van Puerto Jimenez ligt vlak naast het kerkhof...

Om 8u was de pret voorbij: beide wegen die naar de hoofdstad leidden zaten vast, door een aardverschuiving. Tot 12 u hebben we stilgestaan, tot de chauffeur eindelijk besliste om via een grote ommetoer naar San José te rijden. Ondertussen was de sfeer in de bus gespannen, want sommigen wilden dat hij terug naar Puerto Jimenez reed, terwijl anderen (zoals wij) dat niet zagen zitten. Gelukkig, na een paar stops en hevige discussies, reden we toch door. Bleek dat de chauffeur z’n weg niet kende, dus we zijn een paar keer verloren gereden. Ondertussen druppelde het al op 2 rijen stoelen in de bus. En het werd spannend of we tegen het donker wel de grote weg zouden terugvinden. Gelukkig was dat het geval, en kwamen we om 10 u s avonds (ipv om 1u s middags) redelijk uitgeput in San José aan. Om 11u lagen we veilig in een warm bed bij Irene thuis.

Corcovado NP zal voor een andere keer zijn...

Bij de ingang van het park worden we begroet door Polly, de halve wilde prachtige papegaai

Polly zat comfortabel op mijn hoofd, tot de hond er zich mee ging bemoeien