Heterdaad

Ik ben het effe beu om te vloeken op een computer die of weigert mijn harde schijf te herkennen, of blokkeert na het tonen van 2 foto's die precies door mos zijn opgegeten zo groen. De bedoeling was er enkele op de blog te zetten maar dat zal voor een andere keer zijn. Als het ooit al lukt.
Laat me liever vertellen over de heldendaad die Maarten vandaag heeft begaan. Ik ben enorm trots, en ook opgelucht; we waren bijna ons laatste Mastercard kwijt.

Gisterenavond hadden we besloten toch nog een extra dag in Arequipa te blijven. Het is echt een mooie stad en doet ons denken aan Antigua in Guatemala. Het loopt hier vol Peruaanse mama's met kindjes op hun rug in kleurrijke dekens gewikkeld. Prachtig, die kleine zwarte glanzende oogjes die zich vastklampen aan zo'n felle kleur. Je kan hier heel lekker en spotgoedkoop eten, en het is elke dag goed weer. Er zijn vele mooie kloosters en binnenpleinen, er rijden meer taxis als in New York, er zijn een hoop leuke winkeltjes. Kortom, op het eerste zicht een paradijs.

Zicht op het klooster van Arequipa met in de verte de vulkanen

De verkeersregels in Peru zijn niet altijd even duidelijk

Ware het niet dat dat paradijs in Peru gelegen is, en je dus constant op je hoede moet zijn. Zodra ik mijn camera uithaal - als ik hem al durf uithalen - worden we gewaarschuwd dat we moeten opletten. Zodra je met iemand een babbeltje slaat zeggen ze dat we moeten opletten, daar en daar en daar is het gevaarlijk. Dat we beter geen lokale bussen nemen hebben we nu ook al een paar keer gehoord - helaas te laat want dat hebben we ondertussen al mogen ondervinden...

Vandaag zijn we op een marktje iets gaan eten, en toen we terug richting het centrum liepen was het heel druk op straat. We konden er niet langs elkaar door dus ik murwde mij door een gaatje en draaide mij om om te kijken waar Maarten was. Zie ik die daar plots met een dikke Peruaan in zijn armen staan, allebei bijna omvallend, en iets later valt zijn portefeuille op de trottoir. Een heel raar zicht. In ieder geval wist ik meteen dat er iets niet inorde was dus ik haast me terug, nog op tijd om Maarten te horen vloeken op de dief die hij op heterdaad bij zijn nekval gegrepen had. Door die wurggreep heeft hij gelukkig de portefeuille laten vallen waarin ons bewijs van diefstal en onze laatste Mastercard zat. Ook geld natuurlijk. Zonder hadden we daar schoon gestaan... We hebben niet meteen zin in nog een bezoek aan het politiekantoor. Maarten heeft dat fantastisch gedaan!

Dit slapende vrouwtje was het zeker niet (markt van Arequipa)

De extreme onveiligheid hier begint wel wat ons keel uit te hangen. Gelukkig zitten we over enkele dagen veilig in het weeshuis in Cuzco waar we vrijwilligerswerk gaan doen.
In Centraal - Amerika kan je bij wijze van spreken staan zwaaien met je portefeuille op straat, er zal niemand opkijken. Hier voel ik meteen de ganse stad naar mij kijken als ik nog maar mijn camera uithaal.

En naar wat we van anderen gehoord hebben, gaat het er niet op beteren als we verder zuidwaarts trekken.
Benieuwd wat we nog allemaal gaan kwijtraken...