De laatste dagen in de Far West

De noordelijkste stad van West Australië, eigenlijk is het meer een dorp, is Wyndham. We waren in Derby al gecharmeerd door het foldertje dat we er van vonden. Zo eentje met zoveel mogelijk kleuren en foto's van veel te lage resolutie zodat je nauwelijks ziet wat er op staat. Daar wilden we dus zeker naar toe. En met slechts 100km omweg om er te komen was het net of we moesten er sowieso langs. Het dorp telt ongeveer 1000 inwoners, maar heeft een belangrijke haven voor de omgeving. Sinds kort worden de verschillenden ertsen die de omgeving zo rijk maken hier verscheept, maar het belangrijkste export product is levend vee. En dat exclusief naar Indonesië. Hoewel dat volgens het meisje van het toeristisch kantoor nu niet meer gebeurt sinds een ophefmakende reportage van hoe het vee daar behandeld wordt in de slachthuizen. Ja dat geloven we direct. In de haven staan nog enkele honderden koeien in kralen te wachten op hun cruise naar het paradijs. Voor de rest is de haven niet veel soeps. Het meest interessante dat we er zien is een visje dat niet in het water, maar op het droge leeft. We hadden het al in een documentaire 'Life: Fish' van de BBC gezien. In het echt ziet het er nog grappiger uit.

1 klein visje dat kroop uit de zee

Enkele beelden moeten het toeristische elan van het dorp opkrikken. De reuzenkrokodil is best grappig en wordt met feesten om ter zotst versierd. Er zijn ook de reuze bronzen droomtijd beelden. Ze stellen een aboriginal familie, een kangoeroe, dingo (wilde australische hond) en guano (zeer grote hagedis, tot 1m lang) voor. Ik voel er mij een dwergje tussen.

Black fella with little white fella

Het hoog(s)tepunt van Wyndham is de Vijf-rivieren-uitkijk. Van boven op een hoge heuvel kan je bijna de ganse vlakte zien liggen. Hierin monden vijf rivieren uit in de baai die het dorp met de zee verbindt. De zee zie je niet want die ligt verstopt achter een noordelijke heuvelrug. Sommige rivieren zijn niet meer dan heel dunne linten. Op sommige plekken zelfs enkel een hoopje keien. Het is immers droog seizoen. In het nat seizoen staat vaak de ganse vlakte blank, maar nu heeft het meer iets van een woestijn in wording.

Deltacursus van 1 van de 5 rivieren

We rijden bij de ondergaande zon doorheen een prachtige savanne van goudgroene wuivende grashalmen en boabbomen naar het zuiden en houden halt bij een kampeerplekje aan een kreek. Het schemert al als we daar toekomen. Dit is krokodillengebied. We parkeren dus niet te dicht bij de kreek. De ganse avond horen we geplons en gespetter in de poel. Bij het ochtend licht blijken het echter grote barramundi (vissen) te zijn, die regelmatig naar lucht komen happen. We maken weer een kampvuurtje en koken er stoofpotje op met gehakt en bonen: echt kampvuureten! De volgende ochtend worden we gewekt door het lawaai van een draaiende motor van een vrachtwagen. Ze komen water pompen uit de kreek, omdat ze door hun eigen voorraad zijn. Op die manier zal de uitdrogingsdood voor de vissen van de kreek nog bespoedigd worden.

Billabong bij de boabs

We besluiten om stiekem toch een stukje van het oostelijk deel van de Gibb River Road te doen. We willen immers weten waarom je door zoveel extra voor moet betalen aan autoverzekering en zijn benieuwd of het zijn naam van laatste wildernis van Australië waardig is. Waarschijnlijk zijn we daarvoor niet ver genoeg gereden, ofwel is het lang zo erg niet als ze zeggen. We hebben 1/10 van het ganse traject gedaan en het ergste dat we zijn tegengekomen is een wad waar je door een rivier van zo'n 70 m breed moet rijden met op het diepste punt ongeveer 50 cm water. Met onze 4x4 is dat echter een lachertje. Dan was de weg naar Purnululu heel andere koek.

Alle riemen bijzetten door de Fitzroy rivier richting de Cockburn Range

We verblijven op de camping van Home Valley Station. Een grote boerderij waar koeien en paarden gekweekt worden en ook een aardig centje aan toerisme wordt verdiend. Al is het klein bier in vergelijking met het toeristisch park van El Questro vlakbij. Van op de boerderij heb je een prachtig zicht op de imposante Cockburn Ranges. Op hun domein zo'n 15 km van de camping is er ook een prachtige waterval die in verschillende trappen in een kloof naar beneden klatert. De zandstenen kloofwanden lijken zo uit een reuzen blokkendoos gehaald en naast de rivier gestapeld en in haar bedding neergesmeten. Het is een prachtig plekje om je voeten te laten afkoelen is het heldere water en gelukkig zonder krokodillen.

De ik-weet-de-naam-niet-meer- watervallen

Bruin bakken voor de krokodillen

Voor het eerst sinds we in Australië zijn nemen we ook eens een duik in een zwembad. Het boerderij eten laten we aan ons voorbij gaan. We gaan wel een kijkje nemen in de openlucht bar als we de verdwaalde klanken van een Elvissong tussen de boabs van de camping horen dwarrelen. Een lokale Aboriginal Elvis imitator geeft het beste van zichzelf terwijl enkel oudere koppels een danspasje plaatsen. Het is echter net z'n laatste nummer, maar na de pauze zal er nog volgen. We blijven dus hoopvol zitten. Na de pauze zingt er echter een krakende witte cowboy veel te stil en zonder echt overgave. We gaan dus ons muggennetje opzoeken. Want we slapen hier onder de blote hemel met enkel een muggennet boven ons om te kunnen genieten van de fantastische sterrenhemel nu het nieuwe maan is. We zitten ondertussen al zo ver noordelijk dat we ook enkele sterrenbeelden van bij ons kunnen herkennen, zoals de grote beer en orion.

We zijn blij dat we geen extra verzekering hebben genomen om de ganse Gibb River Road te doen. Het was wel mooi, maar nu ook weer niet zo veel anders dan in de rest van de regio dat je hier zo veel extra moet uitgeven.

Het laatste stukje West Australië dat we bezoeken is het dorp Kununurra en omgeving. Dit is een landbouwerscentrum gelegen vlakbij 2 grote stuwmeren. Hier is er helemaal nooit gebrek aan water. De vlakte rondom wordt gevuld met mangoplantages (spijtig niet het juiste seizoen) en sandelhout, waar ze wierook van maken.

Een groen lijntje snuiven in de dorre savanne

We nemen snel een kijkje in Hidden Valley NP, dat een miniversie is van Purnululu. Op een half uurtje heb je alles gezien, zeker als door de schade van het nat seizoen ook nog enkele paden gesloten zijn. We gaan de pracht van de zonsondergang aanschouwen op de Kelly Knob Uitkijk. Het staat er al vol toeristen als we toekomen. Een groep ouderlingen staat met de rug naar de zon enkel rotsen te bewonderen en een bende jongelingen zit wat lager te wachten tot het spektakel gaat beginnen. Zij zijn bijna interessanter dan de zonsondergang zelf.

Een Griekse god bij avondlicht

Het licht kleurt echter prachtig goud op de rotsen rondom ons en begint dan langzaam naar rood te neigen. Die kleur doet ons denken aan de wijn die we nog moeten kopen. Voor 5 uur in de namiddag kan je enkel licht bier kopen. Gewoon bier en alles dat sterker is moet wachten tot later. De omgekeerde wereld dan de bar in Fitzroy Crossing. Als we in de liquor store zijn (je kan hier enkel alcohol kopen in speciaalzaken) staat er al een lange rij aan te schuiven. We mogen bovendien maar 1,5 l per persoon kopen. Alcoholisme is hier duidelijk een groot probleem, dat ze op een nogal idiote manier proberen aan te pakken. We rijden nog snel naar een telefooncel om ons hotel in Darwin te reserveren. Als we daar toekomen stopt er een politieauto naast ons. Ik had blijkbaar de lichten niet volledig aangezet en enkel met de standlichten aan gereden. Er is echter in de auto geen enkele manier om het verschil te zien als je in een goed verlicht dorp rondrijdt. Shit! Dachten we allebei en dat tijdens onze laatste avond in deze staat. We hadden al meerdere verhalen over de strenge politie in West Australië gehoord. De minimum boete is $ 200 voor een overtreding. Ik dus zo onschuldig mogelijk doen dat ik het echt niet wist en er echt niets aan kon doen. Ik mocht bovendien ook eens blazen voor een alcoholtest. De eerste keer in mijn leven en van de zenuwen ging het de eerste keer natuurlijk niet goed. Lap, dat was niet al te best. Gelukkig had ik niets gedronken en ik kon mijn oren ook niet geloven toen ze enkel zeiden: "Don't let it happen next time. Have a nice evening." Enkel een waarschuwing en geen zware boete. Joepie! Daar moeten we op drinken!