Eline en Maarten de wereld rond: Van Hobbiton tot Mount Doom in 7 dagen

In Matamata leeft een hele industrie rond de Hobbitontoers, waarbij je in drommen met busjes naar de set van de voor ieder bekende Lord of the Rings film gebracht wordt. Ze hebben daar geluk dat MGM failliet is gegaan, zodat deze business nog meer toeristen kan lokken omdat je nu ook de nieuwe set kan bezoeken. Er was immers een nieuwe film gepland. Ik wou Maarten een plezier doen, dus tekende ik zonder morren de verklaring geen informatie te verspreiden, geen foto's op internet te zetten en dergelijke meer. Ik was wel benieuwd met welke informatie ze zouden afkomen die zo moeilijk te verzwijgen zou zijn.
Het is duidelijk, ik stapte nogal sceptisch in de Hobbitonbus. Ik denk dat elke niet Lord of the Ringsfan met dezelfde gevoelens aan boord zou gaan.
Maar het verging anders. Niet dat ik plots Lord of the Rings-gek ben geworden, ik wil toch wel es opnieuw die films bezien. En deze keer ga ik in het midden niet afhaken.

Het was liefde op het eerste gezicht met het Hobbitondorp, compleet nagemaakt (en je kan het echt zo gek niet bedenken hoe, ik mag echter niks zeggen...) op een boerderij vlakbij Matamata. De plek is niet zomaar gekozen, het ligt helemaal afgelegen en lijkt perfect op een Engels landschap. Het was als lopen door een sprookje, ik verwachtte elk moment een hobbit aan het werk in zijn groententuin (of heb ik nu al teveel gezegd?). Onze gids was een heel joviale grappige kerel en het was de hele tijd lachen. Dat we het kleine dorp met nog 20 andere uitgelaten toeristen moesten delen was zelfs geen probleem. Het deed niks af van de schoonheid van de plek zelf. Ik heb nooit meer genoten van een toeristische uitstap als toen. Ik denk niet dat we ooit 60 dollar (30 euro) beter besteed hebben. Allen daarheen! En als we thuis zijn allemaal komen kijken naar de foto's! Oh, ik moet me inhouden die niet op de blog te zetten :-)

Na Hobbiton zijn de Nieuw Zeelandse schapen mijn favoriete onderwerp. Ondertussen mocht ik al lammetjes melk met de papfles geven, een schaap scheren en als een echte herder de schapen op kleur sorteren. Stuk voor stuk ongelooflijke plezante opdrachten. Bovendien werk je samen met prachtige herdershonden in een mooie omgeving. Waarom zou ik niet van job veranderen? Omdat het niet goed gaat met de schaapindustrie. Steeds vaker verdrijven koeien de schapen uit het landschap. 10 jaar geleden waren er nog 60 miljoen schapen en nu slechts 40 miljoen (dat is 10 keer meer als inwoners). In de glorietijden bracht een schaap ongeveer 6 dollar op aan wol, nu nog een kleine 2 dollar. Een schaapscheerder moet al héél veel schapen scheren om rond te komen. Het wereldrecord ligt op 840 schapen op 8 u tijd. De meeste halen echter nauwelijks de helft. Vanaf 500 schapen mag je je bij de elite van de schaapscheerders rekenen.

De echte schapenherder met in de achtergrond een overactieve herdershond

Een koddig zacht lammetje met grote dorst

Schapen scheren onder het goedkeurend oog van de meester

Maar we deden de voorbije dagen meer dan schapen tellen. We genoten van een zalig ontspannende zeiltocht op Lake Taupo, met zicht op de 3 vulkanen van het Tongariro NP waar we later een van de mooiste wandelingen zouden maken.

Titanic poging op een erg schommelende zeilboot, in de film lijkt het eenvoudig, maar...

Rond Rotorua en Taupo zijn verschillende parken waar je bubbelende modderpoelen, thermische baden, geisers en meren in alle kleuren kan zien. Ze zijn echter ook duur, dus op basis van een paar foto's op internet kozen we er 1 uit: Orakei Korako (en niet de populairdere Wai-o-Tapu). We liepen er met onze mond open! We waren zo onder de indruk dat we ons bonnetje voor een gratis koffie vergaten af te geven.

Een van de vele bubbelende meertjes in Orakei

Actieve geiser, hij spuit misschien niet zo hoog als in Ijsland maar hij is wel prachtig

Een ander hoogtepunt was het bezoek aan het Kiwi house, vlakbij Waitomo. Dit is naar het schijnt de beste plek om de kiwi's in levende lijve te zien. En dat is zeker waar. Deze ongelooflijke schattige beestjes slapen 20 u per dag, en zijn enkel 's nachts actief. In het Kiwi house hebben ze een beurtrol, zodat je tijdens de openingsuren altijd wel 1 kiwi ziet rondhuppelen. Wij zorgden ervoor dat we er waren als ze gevoed werden. En kiwi Anu was een bijzonder exemplaar. Ze liep de hele tijd op supergrappige kiwi wijze op en neer en viel zelfs de opvoeder aan. De tranen rolden iedereen over de ogen van het lachen. Kiwi's hebben een onhandige manier van lopen die het midden houdt tussen een pinguòn en een struisvogel. Hun snavel is bijna even lang als hun poten. Ze zijn pluizig, dik en rond, en veel groter dan ik me had voorgesteld. Anu was de grote van een struise kip. In ieder geval, samen met alle Nieuw Zeelanders (die zichzelf kiwi's noemen) zijn ook wij verliefd geworden op deze bijzondere diertjes.

Maarten verliefd op kiwi Eline

In Waitomo is wel meer te beleven. Het is de plaats bij uitstek om onder de grond te kruipen, het krioelt er van de grotten. Eerst begrepen we er niks van, want we vonden telkens weer een ander bedrijf die een "glowworm cavetoer" aanbood. Wat was het verschil? Uiteindelijk ontdekten we dat de eigenaar van de grond waaronder een grot (liefst met glowwormen) ligt, ook eigenaar is van die grot. Iedereen met een beetje geluk biedt de mogelijkheid aan naar die lichtgevende wondertjes te gaan kijken. Veel verschil is er dus niet. We kozen lukraak voor Caveworld, en gelukkig maar. Waitomo Caves, een ander die hetzelfde doet (en het meest reclame maakt), is echt degoutant toeristisch. Wij waren helemaal alleen met onze gids, in een grot die nog maar een paar maanden open was. Echt veel glowwormen waren er niet, maar we hadden ze wel voor ons alleen en we kregen alle tijd. In zo'n grot rondlopen en boven jou allemaal piepkleine lichtgevende puntjes zien is toch wel een belevenis. Feitelijk zijn het geen wormen, maar larven van een vlieg die met die lichtjes insecten lokken. Onder het lichtpuntje hangen ragfijne onzichtbare draadjes (even kleverig als spinnenwebben) waaruit het ongelukkige slachtoffer niet kan ontsnappen. We kregen ook een demonstratie van antieke zaklampen, waarbij vooral het maori exemplaar gemaakt van haaienvet en mos indruk maakte.
Je kan ook zelf op stap te gaan in de prachtige omgeving van Waitomo. We deden er de mooiste korte wandeling tot nu toe in Nieuw Zeeland, en 's nachts kan je op dezelfde wandeling glowwormen zien. Ondertussen weten we nog beter: bijna overal in Nieuw Zeeland kan je glowwormen zien, zolang het donker en vochtig genoeg is.

Detail uit het Waitomo Forest

Een andere erg mooie wandeling deden we in de Karangahake Gorge. Normaal een plaats van historisch belang (iets met goudzoekers) maar daar had ik maar weinig aandacht voor :) Al gaf het feit dat je door oude mijnwerkerstunnels en over oude spoorlijnen liep wel iets extra. Het is vooral een erg mooie kloof met een rivier omgeven door het typische Nieuw Zeelandse junglebos.

Hier zochten ze vroeger naar goud, ze wisten hun plekjes wel te kiezen! Prachtige streek.

En toen was ons geluk bij wandelingen even op. Dat was bij Mt Egmont, de berg die bij The Last Samourai werd gebruikt als nep Fiji omdat hij er zo op lijkt (en omdat het filmen in NZ goedkoper was dan in Japan). We wilden hem beklimmen maar omdat het bordje vermeldde dat het 8 à 10 u wandelen was twijfelden we toch even. Dat was 's morgens vroeg, toen de berg nog in al zijn glorie perfect zichtbaar was. Raar dat we nog steeds aan onszelf als wandelaar twijfelen terwijl we ondertussen al bij elke wandeling bewezen hebben dat we sneller zijn dan "de bordjes". Maarten overtuigde me uiteindelijk toch, en om 8 u togen we op pad. Een half uur te laat, zoals op de top zou blijken... Al na een 2 tal uur zagen we de bui hangen.

Nog geen 2u aan het klimmen en we werden al ingehaald door de wolken -:(

Het was een zware beklimming, met voor elke stap omhoog een halve terug naar beneden. We zagen niks (niks gezien, alleen afgezien!). Op een half uurtje van de top hoorden we dat de andere kant van de berg nog vrij van wolken was, maar toen wij boven aankwamen konden we evengoed op de maan staan. Met wat verbeelding konden we ons knarsetandend voorstellen wat een mooi zicht het moet geweest zijn... En dan was de afdaling nog erger. Ik ben wel 20 keer gevallen, en viel 1 keer pijnlijk op mijn elleboog. Gelukkig hield ik er enkel een blauwe plek aan over. Normaal is het leuk om vulkanen af te glijden, zoals de Tongariro, maar deze had een te harde glibberige ondergrond. Gelukkig stonden we al na 7 u terug op de parking en hadden we nog tijd voor een bakje troost in een leuk cafeetje. En kon ik nog eens lachen met Maarten, die tijdens de klim plots tegen mij had gezegd: 'Als ik dorst heb lek ik aan mijn snor.' We hadden te weinig water mee, en dankzij de mist hingen er inderdaad druppels in ons haar!

Toen we buitenkwamen verging het lachen ons echter snel, want daar lag Mt Egmont... terug te stralen in de zon!

Mt Egmont... Zoals hij altijd zou moeten zijn!

De weg naar Mt Doom (in Tongariro NP waar hij Mt Ngauruhoe ofzoiets heet) ging via de Forgotten world highway. Het is inderdaad een weg om snel te vergeten. Kilometers lang hetzelfde landschap, zoals we het al vaak gezien hebben. We hadden dringend water nodig maar konden het nergens vinden. Deze weg is echt de definitie van niks te beleven. Het enige leuke is dat je door de onafhankelijke republiek Whangamamoma passeert - inderdaad, echt waar je het zou verwachten - die bestaat uit een hotel, een postkantoor en een camping. Het interessantste, het hotel, was gesloten. Het staat te koop, iemand?

Forgotten highway... Yess. Stond daar plots een koe, die NIET uit de weg wilde gaan

We wilden graag in het Tongariro NP, dat staat aangeschreven als een van de mooiste van Nieuw Zeeland, een meerdaagse trekking doen om de platgelopen 1daagse wandeling (de Tongariro Alpine Crossing) te vermijden. Het weer besliste er echter anders over. Want ondertussen hadden we gemerkt dat inspanningen doen tijdens nihil zichtbaarheid weinig voldoening geeft. Dus was het wachten op beter weer. De volgende dag werd ook slecht weer voorspeld maar toen ik 's morgens vroeg de lucht bestudeerde (met mijn luchtverkeerscapaciteiten hmm) dacht ik dat we toch een kans maakten. We vonden gelukkig 1 busmaatschappij die er ook zo over dacht, de meesten hadden hun busdienst afgelast, en gingen op weg naar het startpunt van de Tongariro Crossing. In het begin was het nog mistig, maar al gauw konden we de top van Mt Doom zien! Uitgelaten van vreugde liepen we de Red Crater op, terwijl het weer terug slechter werd en we door de wind bijna in de krater gesmeten werden. Ik voelde me echt deel van de film. Gelukkig vond er een soort Föhn verschijnsel plaats want eenmaal op de top bleek de andere kant van de berg een tropisch paradijs. Het zicht op de Emerald lakes was fan-tas-tisch. Jammer dat we de rode krater niet gezien hebben, die uiteraard, na de afdaling ook in de zon ging liggen schijnen. (Op Mt Egmont een half uur te laat, op Mt Tongariro een half uur te vroeg) Die meren waren zo mooi dat ik spijt kreeg dat ik geen geologie maar kunst gestudeerd heb. Als er iets is dat ik op deze reis ontdekt heb, is het wel dat echte schoonheid in de natuur ligt, en niet in kunst. Een mens kan nooit zoiets moois en perfect maken.

Wij voor de Emerald Lakes (er zijn er 3, de andere 2 zijn verstopt achter Maartens dikke kont :p)

De Red Crater, in de zon. Toen wij er al even voorbij waren. Zucht.

Iedereen die naar Nieuw Zeeland gaat moet de Tongariro Alpine Crossing doen. Het is zeker de moeite waard op beter weer te wachten, en de wandeling is helemaal niet zwaar. Na de meren wordt het wel eentonig, dus ideaal zou zijn om daar rechtsomkeer te maken, terug naar de start. Zo spaar je ook nog es het dure busvervoer uit. Hou er ook rekening mee dat het zeer druk belopen is, dus ga heel vroeg, of heel laat. Wij ontmoetten 2 Nieuw Zeelandse koppels, ze leken mij een eind in de 60, die vlakbij woonden en voor het eerst de trek deden. Ongelooflijk dat je zo lang kan wachten! Ze kijken al heel hun leven naar deze bergen vanuit hun achtertuin. 1 koppel had wel een goed excuus, zij hadden bijna 20 jaar in Engeland gewoond. Veel Nieuw Zeelanders gaan lange tijd ergens anders wonen, of gaan op wereldreis zoals wij. Niet te verwonderen dat je je gaat afvragen wat de rest van de wereld doet als je op zo'n afgelegen eiland woont. Het Engels/NZ koppel waarmee we aan de praat raakten omdat ze ons toeriepen: 'We absolutely love your energy!' vond België 'absolutely fabulous!' en toen waren we trots natuurlijk! We horen vaak dat mensen ons landje leuk vonden omwille van het bier en de sympathieke bevolking. Ik denk niet dat ze een treinticket aan een NMBS loket gekocht hebben...

Nu we op Mt Doom het kwade overwonnen hebben, waren we klaar voor het Zuideiland. Onderweg zijn we nog even gestopt in Rangitikei. Daar liggen verscholen in het bos een aantal boulders, ronde grote keien die je ook in het Zuideiland vindt. De plek is zo magisch en mooi, dat het mijn favoriete plekje in het Noordeiland is geworden. Ik vond er toevallig een foto van in een folder, en toevalligheden komen nooit alleen want de dame van het infokantoor was er toevallig een paar dagen geleden geweest. Anders hadden we het nooit gevonden. Op onze strooptocht werden we begeleid door fantailvogeltjes die echt heel dichtbij kwamen en zelfs op een stok kwamen zitten die Maarten vasthield. Het bos ligt langs de Rangitikei rivier die zich een ravijn baant door krijtrotsen.

Luilekker tussen de boulders

Het perfecte yingyang exemplaar

Het meest sociale vogeltje van het oerwoud, vliegt de hele tijd met je mee! Hier op stok die Maarten vasthoudt

Onderweg naar Wellington werden we opnieuw verrast door de uitnodiging van een sympathieke familie bij hen te komen kamperen. We hadden een gezellige avond samen. Ze waren van Zuid-Afrika en 7 jaar geleden in Nieuw Zeeland komen wonen. En daar nog geen moment spijt van gehad. Niet verwonderlijk als je zag hoe wonderlijk mooi hun stuk grond was. Hier en daar konden we wat woordjes Afrikaans uitwisselen, zoals 'lieveheersbeestje'.

Een deel van de leuke familie (vader was al gaan werken helaas)

Ondanks de valse start hebben we erg genoten hebben van ons verblijf op het Noordeiland. En het Zuideiland belooft nog mooier te worden. Wat was die wereldreis toch een goed idee!

Hieronder nog een paar foto's van andere plekken die we bezocht hebben. Het zijn er teveel om allemaal te beschrijven.