Het is hier in Nieuw Zeeland niet eenvoudig om (betaalbaar) internet te vinden. Het zal dus maar sporadisch zijn dat we een berichtje zullen posten. Er is wel veel te doen, dus vaak zal het heel wat ineens zijn.
Na de eerste geldloze dagen aan de saaie oostkust van Northland reden we naar de westkust. We stopten voor een koffie in een slaperig havendorpje. Het lag nog wel 30 km van de zee, maar in het noorden heb je diepe baaien.
's Avonds ontmoetten we op een parking langs de kant van de weg Dallas een halve Maori. Ze stelde ons voor om bij hun te komen slapen en douchen. We konden zelfs onze was doen als we die hadden. Na een verkwikkende douche werden we voorgesteld aan haar man Shannon en de kinderen. Samen met Shannon gingen we verse melk halen bij de vader van Dallas. Onder de Maori's in het noorden is gastvrijheid belangrijk. Een gans dorp is op de een of andere manier wel met elkaar verwant en vormt een stam. Dat kan ook moeilijk anders met families tot 16 kinderen (toch tot 20 jaar geleden). De Maori zijn trots op hun afkomst, op het feit dat ze nooit veroverd zijn en op hun eigen marae. Dat is een soort buurthuis dat gebruikt wordt voor stammenraad, begrafenissen, vieringen...
 |
| De marae vlakbij het Treaty House, de belangrijkste historische plaats van NZ |
 |
| Een grappige pukeko vogel op weg naar het Treaty House |
 |
| De sympathieke en ultra gastvrije maori familie |
 |
| Een heel boeiende maori voorstelling, waarbij we vooral onze lach probeerden in te houden |
De volgende ochtend gingen we op de boerderij van de vader van Dallas kijken naar de houthakkerswerken. Naast melkkoeien en vleeskoeien verdient hij ook een aardig centje met de verkoop van hout aan Japan, China en Korea. De dennen hier bereiken op 25 jaar dezelfde dikte als bij ons in 60 jaar.
 |
| Houtzager aan het werk, geen gemakkelijke klus |
 |
| Eline Croft op een maori boerderij |
Met een zak vol verse en overheerlijke perziken trokken we verder naar het Waipoua reservaat. Hier groeien de oudste en omvangrijkste bomen van Nieuw Zeeland, de kauri. Ze zijn werkelijk indrukwekkend. De oudste is zeker 2000 jaar en heeft een stam van 17 m omtrek. Als je er naar opkijkt, voel je je nietig als een mier. De Maoris gebruikten de stam van jongere bomen om kano's uit te houwen. Toen de Europeanen in het begin van de 19e eeuw kwamen waren zij ook meteen weg van de goede kwaliteit van het hout. Daarom zijn de kauri een bedreigde boomsoort en komen er zeker van de oudste exemplaren nog maar weinig over.
 |
| De imposante oudste kauriboom van de wereld, Tane Mahuta |
De volgende dag hielden we halt in sheepworld. Eline zal hier later meer over vertellen. Eline had op de luchthaven al in enkele fotoboeken de mooiste plekjes van het land opgezocht. Het eerste daarvan op onze tocht zou Cathedral Cove worden. Een strand omgeven door rotsen, eilandjes en grotten. We stonden vroeg op om bij het licht van de ochtendzon de mooiste foto's te kunnen nemen. Grote teleurstelling toen we op de parking aan de start van het pad naar de cove toekwamen. Omdat het te gevaarlijk was door losse rotsen was het tijdelijk gesloten. We hebben ons dan maar in het zonnetje op het strand gezet. Tegen laagtij haasten we ons naar het nabijgelegen dorp, Hot Water Beach. Bij eb kan je een putje graven op het strand om een eigen warmwaterbadje te bekomen. Een gasgeiser onder het strand warmt het water en het zand op tot temperaturen tot 60 graden. We groeven bij gebrek aan een schop met een pan ons eigen putje tussen de drommen toeristen.
 |
| Maarten aan het werk, terwijl de rest (met beter werkgerief) eigenlijk vooral toekijkt |
En dan was het eindelijk tijd voor onze eerste echte wandeltocht in Oceanië. Een klim naar de Pinacles. Door een bos van palmbomen, boomvarens langs kabbelende riviertjes, over kolkende watervalletjes, oude houthakkerspaadjes klommen we naar deze pieken. Het uitzicht boven was schitterend. De rotsen in de omgeving zijn gevormd door de gestolde lava van oude vulkanen. De vulkanen zelf zijn al weggeërodeerd. Er bleven dus enkel steile hellingen over bedekt met groen-zwarte bossen. In de verte zagen we ook de diep ingesneden baaien van de stille oceaan. Het was echter niet echt rustig, want het was juist de dag waarop de toiletten van de boshut werden opgehaald door een helikopter. Die vloog zowat elk kwartier heen en weer over het reservaat.
 |
| Zicht op de top van de Pinnacles |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten