Less driving, more arriving

Drie maanden terug thuis. Onze gedachten nog steeds verdeeld tussen hier en daar, waar we een aantal maanden geleden nog zorgeloos rond zwierven. Wat de eerste dag op Belgische bodem nog raar aanvoelde, zijn we ondertussen al goed gewoon. De verschillende dialecten klinken terug erg vertrouwd, de altijd in asfalt of beton gegoten grond onder onze voeten is niet meer zo hard, het zoeken naar groene plekjes in ons verstedelijkte land gaat vlotter. We zijn terug mee met de nieuwste Iphone, regels, rechten etc.

Een laatste bericht is ook een beetje een best off. Winnaar is de uitspraak van Maarten op een plek waar kamperen verboden was: 'Ge moogt er wel schijten maar niet kamperen'. Na lang wikken en wegen is de grootste blunder de dagtocht aan de Edith Falls in Australië geworden, waar we trots twee soorten confituur meehadden maar het brood in de auto hadden laten liggen. En tot beste gedicht zijn deze regels gekozen, geschreven tijdens een lange en saaie busrit in Argentinië:

Het landschap
Onder het schap
Valt
Onder de zeespiegel

Iedere keer we in een appel of sinaasappel bijten denken we terug aan de grensovergang naar Zuid - Australië waar we op een half uur elk een kilo fruit naar binnen speelden. De woorden van een Aboriginal in Coober Pedy komen ook vaak terug in mijn gedachten: 'It's only money'. Een waarheid volgens dewelke we een heel jaar geleefd hebben. 

Wat is er veranderd? Niet zo veel. De ideeën die we al hadden zijn alleen maar sterker geworden. We leven bewuster. We hebben nu aan de lijve ondervonden wat we eigenlijk al wisten: dat je niet veel nodig hebt om gelukkig te zijn. We zijn nog voorzichtiger dan vroeger met water, wetende hoeveel mensen in de wereld daar een tekort aan hebben. We vinden het niet normaal dat er hier zonder problemen stromend water uit de kraan komt. De tijd dat we dingen uit gewoonte deden is voorgoed voorbij. Alles stellen we in vraag. Zeker het kapitalistische systeem. We missen de ontmoetingen met gelijkgezinden, mensen zoals wij die ervoor kiezen lange tijd de Westerse prestatiegerichte samenleving te ontvluchten. Wie hier geboren is heeft het geluk de mogelijkheid te hebben te reizen. Maar reis dan met tijd, onthecht van wat je thuis gewoon bent, van wat je normaal vindt, en er gaat een nieuwe wereld open. Op een jaar leerden we meer dan alle schoolbankjaren samen. Te weinig mensen hebben de moed hun eigen kleine wereld los te laten. Reizen gaat immers niet om de spannende verhalen of paradijselijke foto's die je bij thuiskomst kan tonen. Het is ontdekken hoe verschillend en toch gelijk de mensen over de hele wereld leven.

Ik hoop dat deze levensles ons tot een beter mens heeft gemaakt. Om de uitdagingen van de 21e eeuw te overleven gaan we elkaar nodig hebben. Het gebrek aan solidariteit is schrijnend. Iedereen zou samen aan tafel moeten zitten, rijk en arm, Vlaming en Waal, en buitenlanders. Als de Belgische politiekers wat meer buiten onze piepkleine landgrenzen zouden kijken, zouden ze zich vast minder met pietlulligheden bezig houden. Als de Belgen zelf dat zouden doen, zou er veel meer verdraagzaamheid zijn en minder ongelijkheid.

Tot slot is het tijd voor de bloemen en bedankjes. Iedereen die ons op regelmatige basis een mail heeft gestuurd: dank u. Iedereen die liet weten onze blog te lezen en leuk te vinden: dank u. Iedereen die een van onze actitviteiten gesponsord heeft: dank u. We zullen jullie steun nooit vergeten.
Ons hart gaat ook uit naar alle fantastische mensen die we ontmoetten tijdens onze reis. Nu we terug thuis zijn geeft het ons de kracht te blijven geloven in het goede van de mensen. We zullen de momenten samen nooit vergeten.
Jullie zijn allemaal hartelijk welkom in België. Een land dat zijn schoonheid niet zomaar prijsgeeft, je hebt er een goede gids voor nodig. Het zit in vertraagde treinen, streekgebonden accenten, bewolkte luchten, uit een stripverhaal weggelopen karikaturen, bakstenen, stroeve systemen, eten en drinken (vooral veel bier).