Sydt(n)ey - trip

Aankomen op een vrijdagavond in Sydney vanuit Nieuw Zeeland waar men al om 8 u 's avonds gaat slapen is op z'n minst gezegd een cultuurschok. Onze sandalen vielen plots enorm uit de toon tussen al die designerschoenen. Al dat stadsgeweld waren we niet meer gewoon - wie het bericht van Maarten over de Catlins heeft gelezen begrijpt waarom - en we zagen een beetje tegen ons driedaags verblijf op.

Maar een paar uur later had het hippe, trendy, multiculturele Sydney ons hart gewonnen. Aan alles merkten we dat Australië een heel andere ervaring dan Nieuw Zeeland zou worden. 

Eerst en vooral zijn er de talloze vogels die in de stad rondvliegen, meer dan in de bossen van Nieuw Zeeland. Prachtige exemplaren in felle kleuren, met vreemde bekken en liederlijk gezang. Het vogellawaai overstemt zelfs het verkeer! En dat wil wel wat zeggen; om een idee te geven van de verkeerschaos: we zaten 2 u op het vliegtuig van Christchurch richting Sydney, en net niet evenlang in de file van de luchthaven naar ons hotel. 

Na de vogels zijn de meest opvallende inwoners van Sydney de Aziaten. Dat Australië dicht bij Azië ligt laat zich merken. Gelukkig brengen zij hun lekkere eten mee; we gingen elke avond eten in Chinatown. Het lekkerste dat we daar voorgeschoteld kregen was ongetwijfeld in een Maleisisch restaurant, dus we denken er al aan vanuit Indonesië misschien ook even Maleisië aan te doen :-).  

Sydney is niet alleen aangenaam omdat je er lekker en goedkoop kan eten, er hangt over de hele stad die sfeer die je bij ons alleen op de Oude Markt tijdens een zomerse dag vindt. Iedereen goedgezind, lachend, en de vrouwen paraderend op hoge hakken en korte rokken. Het hele jaar door is het hier mooi weer en staan er gezellige terrasjes op de stoepen en pleinen. Zeker aan de haven is het aangenaam vertoeven. Onze laatste dag genoten we van een lekkere koffie op het terras van het Operahouse, met zicht op de Harbour Bridge. Geweldig gewoon!

Het Opera House is een prachtig gebouw, zeker van dichtbij

We werden compleet verrast door een fantastisch vuurwerk aan de haven

We hadden maar 3 dagen in deze stad, en die waren goed gevuld. De eerste dag was het slenteren langs leuke straten vol hippe bar's en kapperszaken (ik denk dat er voor elke inwoner wel een kapper is). Ook troffen we er veel boekenwinkels, waar we onszelf naar buiten moesten sleuren of we bleven er de hele dag in rondneuzen. Eentje was wel heel erg de moeite, een doolhof van duizenden boeken waarvan velen er even oud uitzagen als de eigenaar, die van het vele lezen halfblind was geworden. 

Eigenaar van de oudste boekenwinkel van Sydney

Echt ordelijk is het er wel niet...

Toen we rond 2 u op een zaterdagmiddag in het stadspark rondliepen, werden we verrast door een hoop dansende dolgedraaide tieners, die hakkend 'I wanna be your bitch' zongen. Een beetje vreemd misschien, maar dit is tenslotte Sydney. Alles gebeurt er in de buitenlucht. Is het niet dansen, dan is het wel zwemmen in de talloze openluchtzwembaden. Maar voor de vrouwelijke bevolking is het vooral shoppen en paraderen met nieuwe kleren of een nieuw kapsel. Maarten mocht alleszins niet klagen…

Een van de vele opgetutte dames

In de parken hangt het vol vleermuizen

Zoals ik al zei, echt vol!

Op zondag spraken we af met Stephen, die we tijdens de Milford Track ontmoetten. Hij is een geboren Sydney-er, en onze ideale gids. Helaas hadden we die dag het geluk een van de weinig regenachtige dagen te treffen, zodat een aantal geplande wandelingen letterlijk in het water vielen. Maar we hebben onze tijd nuttig gevuld met het eten van Aziatische lekkernijen. En we zagen - hou je vast - Russell Crowe! Mijn eerste live-ervaring met een Hollywoodster. Maarten was niet echt onder de indruk, maar hij had op het vliegtuig niet de laatste nieuwe met Russell Crowe gezien (en ik wel). Toen we langs de school passeerden waar Agnus Young (blijkbaar een gitarist van AC/DC) had gezeten, werd hij toch nog wakker. Stephen had op dezelfde school gezeten.

Stephen en Maarten als kinderen zo blij

We hadden een hele aangename dag met hem en hij vertelde ons allerlei interessante dingen. Bijvoorbeeld over het huis van zijn ouders in Sydney. 30 jaar geleden kochten ze het voor 85.000 dollar, en nu was het 1.100.000 dollar waard. Dat is toch niet te geloven! Het is voor hem en zijn zus onmogelijk een betaalbare woonst te vinden dichtbij hun ouderlijke huis. Hij dacht eraan misschien op termijn naar Nieuw Zeeland te verhuizen, een land waarvan hij erg onder de indruk was. Dat Nieuw Zeeland populair is onder Australiërs hebben we ondertussen al vaker gehoord. Maar eerst gaat hij een paar jaar met zijn Hollandse vriendin in Londen wonen. We gaan hun dus dichter bij huis nog eens terugzien.

Sydney is een aangename grootstad om te wonen. Er zijn een hoop goeie stranden op een steenworp, en op een uurtje met de auto vind je allerlei natuurparken. Je kan dus heel gemakkelijk de drukte van de stad ontvluchten. Dat deden wij al snel, want we hebben niet zoveel tijd om tot Alice Springs (waar we het vliegtuig naar Perth nemen) te rijden. De afstanden in Australië zijn gigantisch. Gelukkig is onze campervan stukken luxueuzer dan die in Nieuw Zeeland. We kunnen het dak verhogen zodat we kunnen rechtstaan, er zijn 2 kookvuren, een hoop opbergkasten, een kingsize bed, een ruime frigo, airconditioning, een lavabo en een manuele switch. Bovendien zijn we verlost van het flashy groen-paars waarmee je zo goed als onmogelijk onopvallend kan kamperen. Er staat zelfs geen naam van een verhuurkantoor op onze witte camionet. We worden alleen afgeleid door een groene sticker op onze voorruit die zegt: 'Medical conditions can cause crashes. Talk to your doctor.' Ik krijg er nog eens nachtmerries van.

Maar dus, volledig incognito, reden we naar de Blue Mountains National Park vlakbij Sydney. Op de radio speelde muziek die lijkt op wat we thuis horen, alleen met andere teksten en zangers. Op een bepaald moment werden we echter verrast door de stem van Marco Borsato, en we zongen natuurlijk lachend en uitgelaten mee. Toen ze erna een reportage uitzendden over een ooit beroemd Hollands schilder werden we wel wat minder enthousiast. Maar je ziet, Hollanders vind je overal. Geweldig!

Tijdens de korte rit naar de Blue Mountains merkte ik opgelucht op dat Australiërs betere chauffeurs zijn dan Nieuw Zeelanders. Misschien komt het omdat de wegen minder bochtig zijn… Het verkeer is alleszins helemaal anders dan bij hun overzeese buren. Veel drukker, nog meer wegenwerken, veel meer verkeerslichten (het valt nu pas op dat er in Nieuw Zeeland eigenlijk bijna nooit verkeerslichten waren), veel meer verkeersborden (de Glen heeft hier precies ook gouden zaken gedaan). Er staan nog niet zoveel flitspalen als op de ring van Leuven, maar het is toch oppassen geblazen. De tolwegen kan je per sms betalen via een knap uitgewerkt systeem van camera's. Maar over het algemeen is de staat van de wegen maar zo-zo. Ze gaan er vanuit dat je een 4x4 hebt, dat is duidelijk. En dat hebben ze hier ook allemaal. Alleen op zondag halen ze hun Porsches uit de garage, op een zonnige voormiddag werden we op een uur tijd door 6 flitsende exemplaren voorbijgestoken. We vroegen ons af hoe ver ze zouden geraken eer ze hun miljoenenmachine in een van de vele putten zouden kapotrijden. Of misschien waren het wel 4x4 Porsches.

De Blue Mountains bevatten een ingewikkeld wandelnetwerk van tientallen paden die slecht aangeduid en slecht onderhouden in elkaar overlopen. Toch slaagden we erin 2 wandelingen te doen die erg mooi waren. De zichten van bovenuit lijken een beetje op een klein Grand Canyon, vol eucalyptusbomen die een blauwe waas aan het geheel geven. We vonden het zeer spectaculair. De Australiërs stonden er met hopen met hun Iphones foto's te nemen. Het is hier Paasvakantie en overal erg druk. 

De prachtige vallei van de Blue Mountains bij avondlicht

In de iets verderop gelegen Jenolan Caves deden we een gegidste tour met een recordgroep van meer dan 40 mensen. Die moesten allemaal door de smalle gangen geperst worden, maar toch was ook dit een absoluut spektakel. We hebben nog nooit zo'n mooie, grote, indrukwekkende grotten gezien. Jammer dat de Australische dollar zo ongunstig staat, anders hadden we meer dan de hoofdgrot bezocht. In een grote open ondergrondse zaal werden we getrakteerd op een muziekspel. De lichten flitsten aan en af op het ritme van filmmuziek van Ennio Morricone. De sfeer had alleszins iets magisch. Blijkbaar doen ze vaak concerten en huwelijken daar. Na 2 u met open mond naar alle vreemde vormen in de grot te staan kijken hadden ze iets voor de uitgang een aantal gangen met flashy kleuren belicht. Dat trok op niet veel, maar leverde wel special-effecten foto's op.

Indrukwekkende formaties in de Lucas Cave

Kleurige belichting

Na nog wat aankopen te doen in de Aldi (jaja, die hebben ze hier! Met elektronica van Medion en al) reden we verder zuidwaarts, door een met herfstkleuren gevuld landschap. Nu is het uitkijken naar onze eerste ervaring met kangaroo's en andere Australische dieren.